Boże liczko na kaszel, czyli słowo o podbiale

Marcowy kwiat, syn przed ojcem, podkówka, kwiatek lekarski, końskie kopytko, boże liczko i złotopłuc. To tylko niektóre z nazw ludowych, jakie nadawano podbiałowi leczniczemu. Znano go od dawna, bo już antyczni autorzy Dioskures i Pliniusz polecali zioło jako skuteczny środek przeciwko kaszlowi. Do tego we Francji podbiał jest symbolem aptek.

Podbiał należy do tzw. śluzotwórczych narkotyków, które chronią miejsca zapalne tak, że wytwarzają warstwę śluzu, a przez to uniemożliwiają podrażnienia, uśmierzają ból, a tym samym umożliwiają wyleczenie stanów zapalnych. Śluzotwór-cza właściwość podbiału zawiera także wzmacniające garbniki i inne substancje mineralne.
Przy bronchicie
chronicznym i astmie można używać liści suszonych i pokrajanych podbiału, które można palić w fajce lub jako papierosy. Rozpuszcza się w ten sposób śluz, wzmaga oczyszczający kaszel i oddychanie staje się lżejsze.

Świeże listki podbiału leczą także rany i wrzody. Przy bólach głowy należy położyć choremu na czoło świeże listki owłosioną stroną do skóry czoła. Świeży wyciąg z podbiału wkroplony do ucha pomaga przeciwko jego bólom. Jako ciekawostkę należy jeszcze dodać, że z kwiatów podbiału można sporządzić nalewkę, która rozpuszcza zalegającą flegmę.

Podbiał był też bohaterem niemieckich opowieści ludowych:"(...)Żyła raz jeden pewna piękna dziewczyna. Uganiało się za nią wielu pretendentów, a między nimi także młody szlachcic, który przemarnował i roztrwonił cały majątek w grach hazardowych, a teraz ostrzył zęby na bogate wiano.

Ale piękna dziewka wydała się za innego, czym tłumaczy się wczesne zakwitanie podbiału. Odrzucony szlachcic był tak rozczarowany, zawiedziony i zły, że przyjechał konno na pole świeżo poślubionej pary i jeździł tak długo, aż stratował je całe. Potem, na pamiątkę tego ohydnego czynu, na polu wyrosły liście podbiału, w kształcie końskiego kopyta. Młoda dziewczyna, której piękne pole stanowiło sporą część majątku, wpadła w taki żal i gniew, że jej włosy stały się całkiem siwe. Prawie białe, jak ten delikatny meszek, który pojawia się, kiedy kwiat więdnie..."