Doktor z mandatem

Przyszedł na świat 29 grudnia 1887 r. jako syn Wilhelma, łomżyńskiego telegrafisty. Wychowywał się z piątką rodzeństwa. Sytuacja finansowa rodziny Czarneckich nie przedstawiała się najlepiej, ale pracowity i zdolny Mieczysław doskonale radził sobie z nauką w gimnazjum.

Tam po raz pierwszy zetknął się z hasłami socjalistycznymi, które tak mocno odcisnęły na nim swe piętno, że wraz z kolegami utworzył Związek Młodzieży Socjalistycznej.

Z Ameryki na UJ

W roku 1905 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W tym samym roku za udział w strajku szkolnym został aresztowany przez władze carskie. Co prawda opuścił areszt za kaucją, ale by uniknąć ponownego aresztowania musiał ukrywać się w domu. W tej sytuacji postanowił wyjechać do Ameryki.

Podczas dwuletniego pobytu pracował m.in. jako robotnik w fabryce wagonów i w dokach. Szybko zaczął odkładać pieniądze na powrót do Europy. W 1908 r. dotarł do Krakowa. Tam zdał eksternistycznie maturę, a następnie zapisał się na Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kiedy wybuchła I wojna światowa, wstąpił jako lekarz do armii austriackiej. W tym czasie zdał ostatnie egzaminy i uzyskał tytuł doktora nauk medycznych.

W szpitalu i na froncie

Jeszcze przed zakończeniem działań wojennych dowiedział się, że w Łomży brakuje lekarzy i wrócił do rodzinnego miasta w kwietniu 1917 r. Tu podjął pracę w Szpitalu św. Ducha. Jako członek Polskiej Organizacji Wojskowej brał udział w akcji rozbrajania Niemców w listopadzie 1918 r. na terenie Łomży.

Niemal pół roku później został powołany do wojska (w krótkim czasie został lekarzem naczelnym łomżyńskiego 33. Pułku Piechoty). W maju 1922 r. powrócił do pracy w łomżyńskim szpitalu, gdzie pełnił funkcję ordynatora, a następnie kierował łomżyńską Kasą Chorych.

Poseł z długami

W międzyczasie realizował się jako działacz społeczny i polityczny. W 1922 r. został prezesem Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Łomży. Był też wydawcą pisma "Wspólna Praca", w którym zamieszczał artykuły propagujące hasła demokratyczne i socjalistyczne. Kilkakrotnie startował w wyborach parlamentarnych (w 1928 r. udało mu się zdobyć mandat poselski). Jako poseł cenił sobie kontakt z wyborcami, toteż odbył wiele wieców sprawozdawczych.

Jego kariera polityczna załamała się, kiedy wpadł w kłopoty finansowe. Wszystko przez podżyrowanie weksli kilku rolnikom i rzemieślnikom. Finał był taki, że przez kilka lat musiał spłacać cudze długi w Spółdzielczej Kasie Przemysłowców Łomżyńskich. Czarnecki nie stracił jednak wiary w ludzi i nadal pomagał potrzebującym, udzielając chociażby bezpłatnych porad lekarskich.

Kiedy wybuchła II wojna światowa, został aresztowany w Łomży. Okupację radziecką spędził w więzieniach. Wolność odzyskał dopiero w ostatnich dniach czerwca 1941 r., uciekając z więzienia w Białymstoku. Ponownie wrócił do łomżyńskiego szpitala, ale Niemcy szybko przenieśli go do Kolna. Tam udzielał pomocy m.in. partyzantom Armii Krajowej.

Po wojnie wyjechał do Wrocławia, gdzie zajął się organizowaniem polskiej służby zdrowia. W 1948 r. trafił na dwa miesiące do aresztu. Po tym incydencie usunięto go z zajmowanych stanowisk. Następnie przez wiele lat był lekarzem w Brzegu Dolnym. W roku 1957 został zrehabilitowany i zasilił szeregi PZPR. Mieczysław Czarnecki zmarł 13 stycznia 1970 r. Został pochowany na wrocławskim cmentarzu.