Dworzec kolejowy w Łomży nie przetrwał wojny

W 1862 roku uruchomiono połączenie kolejowe miedzy Warszawą i Białymstokiem, w 1868 roku pojawiła się linia między Królewcem a Ełkiem, w 1878 roku dodano trasę z Brześcia do Grajewa, a w 1893 roku oddano do użytku szlak Łapy - Ostrołęka - Małkinia.

Na początku XX wieku planowano dalszą rozbudowę szlaków kolejowych. W 1911 roku postanowiono budować linię kolejową z Czerwonego Boru, przez Łomżę do Kolna, a w roku 1914 powstał zamysł przerzucenia torów przez Narew celem zrealizowania połączenia z Ostrołęki, przez Łomżę do Augustowa.

Problemem kolejnictwa w regionie była szerokość torów, ponieważ budowane przez Rosjan były (tak jak i są do tej pory) szersze od standardowych, natomiast Niemcy budowali przede wszystkim kolejki wąskotorowe. Mimo więc istnienia linii kolejowych, wiele z nich wymagało przebudowy.

Po I wojnie światowej kontynuowano prace, ale w 1924 roku starostwo zdecydowało o przerwaniu robót. Inicjatywę przejął wtedy sejmik kolneński, który w 1925 roku rozpoczął zabiegi w celu dokończenia budowy kolei. Dwa lata później Związkowi Obrony Kresów Zachodnich w Białymstoku udało się nareszcie wymóc na Ministerstwie Komunikacji zgodę na przebudowę linii do Kolna. Prac tych jednak nie wykonano.

W samej Łomży trwała natomiast budowa dworca kolejowego. Został on oddany do użytku w marcu 1929 roku. Gmach był bardzo nowocześnie zaprojektowany i przy tym piękny. Był to obiekt marmurowy, miał bardzo obszerną i wygodną poczekalnię, wielki bufet i był wyposażony w centralne ogrzewanie. Zdobiły go rozmieszczone w wielu miejscach okazałe zegary.

Dworzec istniał zaledwie 15 lat. Pod koniec II wojny światowej został zaminowany i wysadzony przez wojska niemieckie. Większość linii kolejowych również zdewastowały wycofujące się wojska niemieckie.