Gdy człowiek obcuje z duchem traci przytomność

Mówią do siebie bracie i siostro. Wolą nie używać nazwisk, bo ludzie różnie reagują na tych, którzy tak wiele się modlą. Aktualnie jeżdżą po całym kraju i głoszą słowo Boże.

Grupę Jerycho tworzą mężczyźni i kobiety, w wieku od 40 do 85 lat. Ostatnio zatrzymali się w parafii garnizonowej św. Pawła w Słupsku, bo zaprosił ich proboszcz, mjr Eugeniusz Łabisz, którego poznali na pielgrzymkach w czasach, kiedy jeszcze studiował na KUL-u.

Biorą w pracy urlop i jadą...

- Nie jesteśmy grupą zorganizowaną, która modli się ciągle w tym samym składzie. To są spotkania spontaniczne - wyjaśnia szefowa grupy Zofia Szczur, emerytowana polonistka. - W czuwaniu modlitewnym uczestniczą ci, którzy mogą i odczuwają taką potrzebę. Biorą specjalnie urlop albo nie mają akurat obowiązków. Nie pytam, jakie intencje nimi kierują.

Pani Zofia uczyła języka polskiego w szkołach zamojskich, ale zawsze też znajdowała czas na wyprawy w góry z młodzieżą, pielgrzymki i różaniec. W 1984 roku w klasztorze Sióstr Misjonarek Maryi w Łabuniach spotkała Anatola Kaszczuka, byłego żołnierza Andersa. Kaszczuk założył w Polsce Legion Maryi i rozpropagował idee Jerycha Różańcowego, a ona pod wpływem osobowości pana Anatola zaczęła organizować grupy modlitewne. Dziś Jerycha Różańcowe stały się bardzo popularne na południu i wschodzie Polski.

Co poczuł brat Anatol

W grudniu 1978 roku grupa z bratem Anatolem na czele zastanawiała się, co zrobić, aby do Polski mógł przyjechać Jan Paweł II.

- Wtedy brat Anatol poczuł, że Królowa Różańca chce, aby na Jasnej Górze zorganizował tygodniowe czuwania modlitewne, nieprzerwanie przez sześć nocy i siedem dni - opowiada pani Zofia.

Trochę na wzór biblijnego Jozuego, który przez siedem dni razem z narodem żydowskim obchodził Jerycho, aż w końcu pękły mury i Bóg wydał miasto swojemu ludowi.
- W czasie, gdy papieżem był Jan Paweł II, w naszej parafii czuwania modlitewne organizowaliśmy w trakcie każdej jego pielgrzymki po świecie - wspomina pani Zofia. - Od początku odbywały się także czuwania wyjazdowe. Uczestnicząc w nich, odwiedziłam już wszystkie miejsca objawień maryjnych w Europie.

Pani Maria lubi wstać nad ranem

Maria, emerytowana pracownica ogrodu botanicznego w Lublinie, uczestniczy w grupowych modlitwach od 16 lat.

- Najbardziej jednak lubię wstać o piątej rano, zapalić świecę i przez godzinę w różnych intencjach odmawiać różaniec do Królowej Polski. Od razu czuję się radośniejsza i mam poczucie, że jestem lepsza dla ludzi - zdradza swoją motywację.
Spartańskie warunki wyjazdowych czuwań nikomu nie przeszkadzają. W Słupsku grupa korzystała z polowych łóżek, które zorganizował proboszcz. Łóżek było mniej niż ludzi. Gdy jedni na nich spali, inni się modlili.

Pan Tadeusz się otworzył

Tadeusz, inżynier-górnik z kopalni Bogdanka w parafii Puchaczów, po 23 latach pracy pod ziemią przeszedł na emeryturę i trzy lata temu włączył się w modlitewne czuwania. Jest przekonany, że dzięki tym czuwaniom stał się mniej egocentryczny i bardziej otwarty na innych. Uważa też, że są one okazją do oczyszczenia fizycznego, bo część ich uczestników wtedy także pości.

- Ja zrezygnowałam tylko z cukru, ciastek, cukierków i czekolady, ale są wśród nas tacy, którzy w środy i piątki w ogóle nie jedzą. Piją tylko wodę - dodaje pani Zofia.

Kolacja za złotówkę zdziwiła organistę

Tadeusz Sopota, organista w kościele św. Pawła w Słupsku, gdzie zatrzymało się Jerycho, zdziwił się, gdy się przyjrzał skromności przyjezdnych.
- Nie mogłem uwierzyć, gdy na kolację dla dwudziestu osób wydali kilkanaście złotych - mówi organista.

Dla Zofii Szczur jednak to nic nadzwyczajnego. Rzeczy proste są najlepsze.
- Poza tym korzystamy również z tego, co każdy z nas przywozi, aby obniżyć koszty; nie chcemy być obciążeniem dla parafii - tłumaczy.

W piątek na obiad dla grupy wynajęta przez proboszcza kucharka ugotowała tylko jeden garnek zupy warzywnej.

Gdy członkowie Jerycha Różańcowego obcują z Duchem Świętym, zdarzają się omdlenia. Słupscy parafianie, którzy w kościółku św. Pawła uczestniczyli w modlitwach z grupą Jerycho, nie wiedzieli, jak się zachować, gdy jej najstarsi członkowie w czasie modlitw nagle mdleli.
- To się zdarza. Kiedy człowiek obcuje z Duchem Świętym, może na chwilę stracić świadomość, ale po chwili wraca do siebie - uspokaja pani Maria z Lublina.

Prosimy o łaski i siejemy ziarno

Podczas pobytu w Słupsku członkowie grupy Jerycho codziennie jeździli nad morze.
- Bałtyk pobudza do refleksji nad potęgą dzieła Stwórcy - mówi Bernadetta, katechetka z Oleszyc koło Lubartowa.

Wszyscy na plażę zabierali różańce.
- Jeździmy po Polsce, wszędzie tam, gdzie proboszczowie zdają sobie sprawę z siły modlitwy - tłumaczy Tadeusz z Puchaczowa. - Prosimy o łaski dla mieszkańców miejscowości, w których przebywamy. I siejemy ziarno, które może podejmą miejscowi.