Inżynier z duszą pedagoga

. Urodził się 18 maja 1917 r. w Łomży jako syn Zenona i Zenaidy z Tonkaczewów. Jego ojciec pracował jako referent Wydziału Powiatowego w Łomży.

Bolesna rozłąka

Po ukończeniu Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Kościuszki w 1934 r., Godlewski zdał egzaminy na studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Naukę w stolicy kontynuował do wybuchu II wojny światowej.

W październiku 1939 r. wrócił do rodzinnego miasta, gdzie rozpoczął pracę w fabryce maszyn rolniczych na stanowisku kierownika technicznego. Kiedy w czerwcu 1941 r. wybuchła wojna niemiecko-radziecka, dalej pracował w łomżyńskiej fabryce, po czym w grudniu 1942 r., w obawie przed aresztowaniem, wyjechał do Warszawy. Jak się okazało, jego obawy nie były bezpodstawne. Kilka miesięcy później gestapo rozstrzelało jego rodziców w Lesie Jeziorkowskim.

Odkrywcze projekty

Po wojnie Godlewski powrócił na studia, ale już na Politechnice Łódzkiej. Po uzyskaniu tytułu magistra inżyniera mechanika, został na uczelni jako starszy asystent. Jednocześnie pracował w szkolnictwie zawodowym. Był m.in. dyrektorem Państwowego Gimnazjum i Liceum Mechanicznego w Pabianicach. W tym czasie Godlewski opracował pionierską konstrukcję 11 polskich aparatów do badania piasków formierskich, komplet aparatury do badania chemicznych mas formierskich i zestaw mebli do laboratorium odlewni. Prototypy tych urządzeń trafiły nawet na Targi Poznańskie w 1949 r.

Z teką i na uczelni

Inżynier Godlewski nie zrezygnował z pracy naukowej. Jako człowiek o wybitnych zdolnościach pedagogicznych prowadził badania porównawcze nad kształceniem zawodowym w Polsce i za granicą. Wyniki tych badań wykorzystał w pracy doktorskiej, którą obronił w 1965 r. Uzyskał tym samym tytuł doktora nauk humanistycznych. Wkrótce potem objął kierownictwo Zakładu Pedagogiki na Politechnice Warszawskiej.

Tam uruchomił podyplomowe studia pedagogiczne dla inżynierów, nauczycieli szkół zawodowych i studentów. Jego osiągnięcia na polu dydaktyczno-wychowawczym doceniły także ówczesne władze państwowe. Od 1957 r. do 1975 r., z kilkuletnią przerwą, prof. Godlewski pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Oświaty i Wychowania. Kiedy przeszedł na emeryturę, nie zwolnił tempa i nadal aktywnie uczestniczył w życiu społecznym i naukowym. Zaangażowany był m.in. w prace na rzecz warszawskiego oddziału Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej.

Nasz autorytet

Jego osiągnięcia doceniło także łomżyńskie środowisko, przyznając mu honorowe obywatelstwo naszego miasta w 1974 r. Prawdopodobnie w latach 70. XX w. Godlewski brał też udział w obchodach Święta Kultury Staropolskiej w Łomży, na co wskazuje znaczek okolicznościowy z tej imprezy, który zachował na pamiątkę.

Z kolei na początku lat 90. ubiegłego wieku ówczesny wojewoda łomżyński, a dziś prezydent Łomży Jerzy Brzeziński zaprosił byłego wiceministra oświaty i wychowania do udziału w pracach Społecznej Rady do Spraw Szkolnictwa Wyższego w Województwie Łomżyńskim. Niestety, z planowanej współpracy nic nie wyszło.

Profesor Michał Godlewski zmarł 30 sierpnia 1995 r. w Warszawie. Jego grób znajduje się w Alei Zasłużonych na Powązkach.