Ksiądz Michał Sopoćko Apostołem Bożego Miłosierdzia

Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 roku. Ukończył studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Tam też się doktoryzował. W międzyczasie pełnił różne funkcje, m.in. kapelana wojskowego oraz ojca duchownego w Seminarium Duchownym w Wilnie.

W 1934 roku habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w zakresie teologii pastoralnej i uzyskał stopień docenta.

Podczas okupacji niemieckiej, przez dwa i pół roku ukrywał się w okolicach Wilna. W 1944 roku, po wznowieniu działalności Seminarium Duchownego w Wilnie wykładał w nim aż do jego zamknięcia.

Udzielał się też w duszpasterstwie przy kościele św. Jana oraz potajemnie organizował kurs katechetyczny. Za tę działalność groziło mu aresztowanie. W związku z tym wyjechał w 1947 roku do Białegostoku.

Pozostał tu aż do śmierci. Na początku pobytu wykładał w seminarium. Uczył pedagogiki, katechetyki, homiletyki, teologii ascetycznej i pastoralnej. Ale nie tylko. Uczył również łaciny i rosyjskiego. Organizował kursy katechetyczne dla zakonnic i osób świeckich, a w latach 50. i 60. wykłady otwarte o tematyce religijnej przy parafii farnej.

W 1962 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę. Poświęcił się pracy duszpasterskiej w kaplicy przy domu zakonnym Sióstr Misjonarek św. Rodziny przy ul. Poleskiej, którą już w 1957 roku rozbudował. Starał się też o zbudowanie kościoła przy ul. Wiejskiej. Czynnie uczestniczył także w życiu diecezji, publikował i pracował naukowo. Zmarł 15 lutego 1975 roku w domu Sióstr Misjonarek przy ul. Poleskiej.

Ksiądz Sopoćko zasłynął jako apostoł Kultu Miłosierdzia Bożego. Wszystko za sprawą św. Faustyny Kowalskiej, której był spowiednikiem. Zainspirowany jej objawieniami, zainteresował się owym kultem. To on polecił Faustynie pisanie "Dzienniczka" i zatroszczył się o namalowanie pierwszego obrazu Jezusa Miłosiernego w Wilnie w 1934 roku. "Dzienniczek" stał się powszechny i do tej pory jest źródłem inspiracji i prawdy o Bożym Miłosierdziu.

Ksiądz Michał starał się też o ustanowienie Święta Miłosierdzia Bożego i aprobatę jego kultu. W Wilnie współtworzył żeńskie zgromadzenie zakonne, które (w związku z objawieniami św. Faustyny) miało podjąć dzieło wielbienia Boga w jego Miłosierdziu i szerzenie jego kultu. Istnieje ono po dziś dzień jako Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego.

Zalety i zdolności tego wspaniałego człowieka można by wyliczać jeszcze długo. Całe swoje życie poświęcił Bogu i Kościołowi. Czy kogoś ze współczesnych ludzi byłoby na coś takiego stać...?