Marzenia się spełniają, tylko trzeba być upartym

W poniedziałek dostała Pani Odznakę Honorową Województwa Podlaskiego za całokształt pracy zawodowej. W uzasadnieniu podkreślono zwłaszcza Pani zasługi w tworzeniu suwalskiego hospicjum. Jak się Pani czuje z tą nagrodą? Zaskoczona?

W sumie jestem bardzo zaskoczona, bo nie spodziewałam się tej odznaki. I tego, że ktoś tak widzi moją pracę. Ale - tak jak powiedziałam podczas uroczystości - nie traktuję tego jako osobistej zasługi, bo w pracę w hospicjum zaangażowani są wszyscy pracownicy. Włożyli oni ogromny wysiłek w to, by hospicjum w Suwałkach powstało. Dziękuję im za to. Zresztą zrobiłam to już wcześniej, bo niedawno obchodziliśmy 20-lecie naszej placówki.

Jest Pani w niej od początku, jako współzałożycielka i dyrektor.

No tak wyszło, że jestem w hospicjum od początku. Przeszłam tutaj różne koleje losu. Nie od razu mieliśmy budynek, początkowo działaliśmy na 60 metrach.

Proszę opowiedzieć o tych początkach. Skąd pomysł, żeby stworzyć taką instytucję?

Pomysł był prosty. Zainspirowała nas pani Cecily Sanders z Londynu, która w Anglii rozwijała opiekę paliatywną, taką współczesną. Przyjechała do Polski i zaraziła tym parę osób, m.in. prof. Jacka Łuczaka z Poznania, którego do tej pory bardzo mile wspominam. To on postanowił to wszystko rozpropagować na całą Polskę. Zebrał ludzi, którzy chcieli coś zmienić zwłaszcza w opiece nad pacjentami umierającymi na choroby nowotworowe. Przede wszystkim chodziło mu o to, żeby ci pacjenci nie cierpieli z bólu. Proszę sobie wyobrazić, że 20 lat temu zdarzało się, że ogromnie cierpiący pacjenci nowotworowi, nie mogli być skutecznie leczeni przeciwbólowo. Nie było takich możliwości.

Zdarzało się, że rodziny z bezsilności zamykały ich gdzieś, bo nie mogły znieść wycia z bólu. Dopiero rozwój opieki paliatywnej to zmienił. Pamiętam, że razem ze swoją koleżanką pojechałyśmy na szkolenie do Poznania i zdziwiłyśmy się bardzo nowym podejściem. Bo przez dłuższy czas było tak, że lekarze, pielęgniarki, psychologowie pracowali odrębnie. A prof. Łuczak to wszystko zebrał. Pokazał nam, że powinniśmy ze sobą współpracować, żeby osiągnąć bardzo dobrą opiekę paliatywna. I z tą wiedzą wróciłyśmy do Suwałk. Z nami był tez Antoni Kisło, który także odegrał bardzo ważną rolę w powstaniu hospicjum. Powstało Towarzystwo Opieki Paliatywnej Hospicyjnej.

Od czego zaczęliście?

Od szukania ludzi, którzy chcieliby się tym zająć, od szukania pomieszczeń, wreszcie - szukaliśmy też pacjentów, którymi moglibyśmy się zajmować. No i pieniędzy. Okazało się, że z pieniędzmi jest trudno. Jako towarzystwo nie mieliśmy stałych wpływów. Postanowiliśmy więc powalczyć o to, żeby powstał publiczny zakład opieki zdrowotnej. Jeszcze w czasach istnienia województwa suwalskiego podpisano zarządzenie przekształcające nasze towarzystwo w Wojewódzki Zespół Opieki Paliatywnej. I od tego momentu byliśmy finansowani z pieniędzy województwa. Nasz pierwszy lokal był przy ul. Ogińskiego, drugi - przy ul. Reja w hotelu pielęgniarskim, ale też okazał się niewystarczający. Kiedy okazało się, że potrzebne jest hospicjum stacjonarne - wcześniej pacjentami opiekowaliśmy się w ich domach - zaczęliśmy poszukiwać możliwości budowy siedziby. Długo za tym chodziłam, ale tak się złożyło, że w pewnym momencie wszystkie drzwi się otworzyły - urząd miasta i marszałkowski podjęły decyzję o budowie. Hospicjum mieści się w sąsiedztwie szpitala wojewódzkiego. Teraz mamy bardzo dobre warunki i miejsca dla około 40 pacjentów.

Co planuje Pani w przyszłości?

Bierzemy udział w wielu projektach w ramach RPO czy też z tzw. funduszy norweskich. Staramy się pozyskiwać pieniądze na kolejne inwestycje, sprzęt i szkolenia personelu. Myślę, że w ciągu 20 lat udało nam się sporo osiągnąć. Jesteśmy dowodem na to, że marzenia można realizować, tylko nie należy się poddawać, trzeba być upartym.