Niezwykła legenda o powstaniu chińskiej akupunktury

Akupunktura jest starożytną chińską metodą leczenia. Polega na wkłuwaniu specjalnych pełnych igieł w punkty, leżące wzdłuż przebiegu meridianów oraz dzięki manipulowaniu tymi igłami.

Najstarsze zachowane do dziś dzieło dotyczące akupunktury zostało napisane przez grupę lekarzy w okresie Wojujących Cesarstw (475-221 p.n.e.). Chińczycy początki tej metody opierają jednak na prehistorycznej legendzie z czasów jeszcze przed powstaniem cywilizacji Chin, tj. 6-4 tysięcy lat p.n.e. Legenda podaje, że za czasów panowania mitycznego cesarza Fu-Si jeden z jego poddanych, cierpiący na przewlekłe bóle głowy, uderzył się przypadkiem w nogę. Od tego czasu bóle głowy ustąpiły. Wieść o zdarzeniu rozniosła się szeroko i każdy, kogo bolała głowa, uderzał się w nogę. Ponieważ była to praktyka bolesna i często okaleczająca, cesarz zabronił jej i uderzanie kamieniem kazał zastąpić nakłuwaniem kamienną igłą.

Wyniki takiego postępowania okazały się dobre, metoda szybko się rozpowszechniła. Począwszy od XII w. p.n.e. zaczęły się pojawiać igły z brązu, później żelaza i stali. W II stuleciu p.n.e. zaczęto używać również igieł złotych i srebrnych.

Dopiero w 1949 r., po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej, akupunktura została zrównana z innymi metodami leczenia. Obecnie jest wykładana na każdym wydziale lekarskim w Chinach i stosowana jest jako metoda lecznicza w każdej placówce służby zdrowia.

Dla Chińczyka wyjaśnieniem fenomenu powrotu do zdrowia po nakłuwaniach jest zasada zrównoważenia energii "qi" i zapewnienia swobodnego przepływu "qi". Naukowcy również próbują wyjaśnić mechanizm działania igieł na nasz organizm. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat wykonano i opublikowano wiele prac na ten temat, próbując zrozumieć medycynę Dalekiego Wschodu.

Uważa się, że akupunkturowe punkty skóry wyróżniają się budową i właściwościami. Zawierają one większą niż inne miejsca na skórze ilość wszelkiego typu skórnych zakończeń nerwowych i mają mniejszą oporność elektryczną.