Oto dziesięciu białostoczan 100-lecia. Wybrała ich kapituła z galerii sław miasta [GRAFIKI]

Stanisław Bukowski

Stanisław Bukowski ( ur. 21 stycznia 1904 r. w Rypinie - zm. 1 marca 1979 r., Białystok), architekt, urbanista, konserwator zabytków. W 1933 r. ukończył Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Od roku 1935 pracował w Wilnie w Miejskiej Pracowni Urbanistycznej, kierowanej przez Romualda Gutta, jednego z najwybitniejszych architektów polskich tego okresu. W 1945 r. przeniósł się wraz z żoną do jej rodzinnego Białegostoku. Wspólnie z Władysławem Paszkowskim, pierwszym powojennym wojewódzkim konserwatorem zabytków, współtworzył Pracownię Konserwacji Zabytków Architektury. Był autorem projektów i kierownikiem prac odbudowy, restauracji i konserwacji szeregu zabytków architektury w Białymstoku i regionie. Autor pierwszego po II wojnie planu przebudowy Białegostoku oraz wielu nowych realizacji z zakresu architektury sakralnej (m.in. kościoły parafialne w Dojlidach, Chodorówce, Grannem, Przytułach, Niemyjach Nowych) i użyteczności publicznej. Nauczyciel rysunku w Liceum Budowlanym (później Technikum) w Białymstoku. Był także współzałożycielem, członkiem i okresowo prezesem białostockiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, członkiem oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków, wiceprezesem białostockiego Stowarzyszenia Architektów Polskich, członkiem Białostockiego Towarzystwa Naukowego i Polskiego Towarzystwa Archeologicznego. Za swoją pracę był wielokrotnie nagradzany, m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi za całokształt działalności architektonicznej (1959), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969) oraz odznaką honorową Zasłużony Białostocczyźnie (1973). Jest pochowany na cmentarzu św. Rocha w Białymstoku. Swoisty pomnik S. Bukowskiego stanowi jego popiersie stylizowane na postać antyczną, wieńczące tympanon od strony ogrodowej pałacu Branickich w Białymstoku, ustawione przez jego współpracowników jako forma wdzięczności za kierownictwo odbudowy pałacu.