Piekarz kiedyś nie mógł być dzieckiem złodzieja, stróża nocnego czy grabarza. Tak się kiedyś piekło chleb [zdjęcia]

- 15 marca zawodowi cukiernicy i piekarze obchodzą swoje święto. W tym dniu przypada wspomnienie ich patrona – św. Klemensa, który od najmłodszych lat był zafascynowany wszystkim, co związane z wypiekami – przypomina Narodowy Instytut Kultury i Dziedzictwa Wsi. - Św. Klemens pracował jako czeladnik piekarski w rodzinnych Tasovicach na Morawach. W 1770 roku zaczął pracę w przyklasztornej piekarni w Klosterbrück. Na skutek wojen i licznych epidemii do zakonu przybywali ludzie biedni, głodni i skrzywdzeni, którym Klemens nigdy nie odmówił pomocy. Kiedy w 1787 roku przybył do Warszawy objął opieką warszawskie stołówki, w których zawsze znalazła się kromka chleba dla najbardziej potrzebujących.

Piekarz nie mógł być dzieckiem złodzieja, kata, grabarza...

Początkowo chleb wypiekano w domach. - W XIII wieku, wraz z kolonizacją na prawie niemieckim, wyodrębniły się rzemiosła miejskie, a wśród nich piekarze. Zawód piekarza już od najdawniejszych czasów cieszył się ogólnym uznaniem i szacunkiem społeczeństwa – podkreśla NIKiDW. - Nie przyjmowano do zawodu dzieci nieznanych rodziców, katów i oprawców miejskich, stróżów nocnych, wędrownych grajków i handlarzy, złodziei, grabarzy, zamiataczy ulic czy woźnych miejskich. Z końcem XVIII wieku ograniczenia te dotyczyły już tylko dzieci katów i oprawców. Nauka zawodu trwała od 3 do 5 lat.

Pierwszą szkołę piekarską zorganizowano w 1945 roku w Bydgoszczy przy ul. Kujawskiej, potem Konarskiego.

Cukiernicy wyodrębnili się z zawodu kucharza. - Słodka rewolucja w Polsce nastąpiła w okresie oświecenia pod wpływem kuchni francuskiej – informuje Instytut. - Powstawały cukiernie (pierwsza w 1724 roku w Warszawie), a nawet książki kucharskie z osobnymi działami na słodkości: z przepisami na ciasta, słodycze i desery.

Chociaż na rynku pojawiły się: brownies, muffiny, crème brûlée i fondanty, NIKiDW podaje, że nadal wśród tradycyjnych deserów uwielbianych przez Polaków są: