Pokonali tysiące kilometrów, by spotkać się po latach

Sobota, 2 czerwca 2012 roku. Próg dąbrowskiego Zespołu Szkół przekraczają setki byłych wychowanków tej placówki. Wszyscy przyjechali na zjazd absolwentów. To drugie takie wydarzenie w historii ogólniaka w Dąbrowie Białostockiej. Poprzedni zjazd odbył się 10 lat temu.

Wspominajmy, co się da

- Czas spędzony w murach tej szkoły uważam za najpiękniejszy okres mojego życia - podkreślił Jarosław Budnik, dyrektor dąbrowskiego zespołu szkół, który zdawał maturę w 1988 roku.
W swojej opinii nie był odosobniony.

- Mieliśmy wyjątkową klasę. Byliśmy zdyscyplinowani, bardzo koleżeńscy i zawsze uśmiechnięci. Mówiliśmy o sobie: "klasa ogólna, ale szczególna". Naszą wychowawczynią była Zenona Konkiel, nauczycielka fizyki - wspominał Mieczysław Kirejczyk. Specjalnie na zjazd absolwentów przyjechał on ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

- Nie mogłem opuścić takiego wydarzenia. Miło zobaczyć koleżanki i kolegów ze szkolnych lat - przyznał pan Mieczysław.

Było skromnie,jest luksusowo

Zjazd absolwentów połączono z obchodami 50-lecia szkoły. O początkach tej placówki opowiedział nam Stanisław Konopka, pierwszy dyrektor dąbrowskiego liceum.

- Przez 11 lat pracowałem w Suchowoli. Moim uczniem był m.in. ks. Jerzy Popiełuszko. W 1964 roku objąłem stanowisko dyrektora w Dąbrowie. Szkoła miała dobre, ale skromne warunki lokalowe, chociaż nie był to taki luksus jak obecnie. Organizowałem to liceum od podstaw. Zaczynaliśmy od liczącej trzy osoby kadry pedagogicznej. Przez wiele lat uczyłem młodzież łaciny, francuskiego i historii - wyliczył Stanisław Konopka.

Milicjant i ksiądz

Wśród uczestników zjazdu był również ks. Stanisław Gniedziejko, proboszcz parafii św. Antoniego w Sokółce, a jednocześnie absolwent z 1968 roku.

- Tak się złożyło, że kolega, z którym siedziałem w jednej ławce, wybrał pracę milicjanta, a ja poszedłem do seminarium - powiedział proboszcz.

Byli uczniowie dąbrowskiego liceum wielokrotnie podkreślali, że udział w zjeździe absolwentów jest dla
nich czymś w rodzaju powrotu do kraju lat dziecinnych, o którym Adam Mickiewicz pisał, że "wiecznie pozostanie święty i czysty, jak pierwsze kochanie".