Ppłk. Aleksander Rybnik awansowany po 71 latach od śmierci

- Odczytuję to jako pamięć i szacunek dla tych wszystkich żołnierzy podziemia niepodległościowego, którzy umęczeni oddali życie za wolność ojczyzny. Ojciec z więzienia pisał listy, w których dość czarno widział przyszłość Polski, wyrażając słowami: Synu będzie Polska, ale niewielu będzie prawdziwych Polaków. Na szczęście mylił się - przyznał w rozmowie ze „Współczesną” Jerzy Rybnik.

We wtorek odebrał akt mianowania jego ojca na stopień wojskowy pułkownika. Odbyło się to podczas uroczystości z okazji 75. rocznicy powstania Armii Krajowej.

- Przekształcona ze Związku Walki Zbrojnej w Armię Krajową - zbrojna siła polskiego państwa podziemnego stała się nie tylko największą i najsprawniej zorganizowaną armią działającą w okupowanej Europie. Dla nas stała się symbolem walki o niepodległość i jej pragnień. Symbolem sprzeciwu wobec tych, którzy tę niepodległość chcieli nam odebrać - mówiła Barbara Bojaryn-Kazberuk, dyrektorka białostockiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej.

Akcja "Kocham Polskę". Młodzież Wszechpolska rozdaje plakaty (wideo)

Przykładem takiej niezłomnej postawy jest postać Aleksandra Rybnika. Pan Jerzy nigdy nie poznał ojca. Miał trzy miesiące, gdy Aleksandra Rybnika rozstrzelali komuniści w białostockim więzieniu. Syn do tej pory nie wie, gdzie został pogrzebany ojciec. Ma nadzieję, że jego szczątki są wśród 400 szkieletów, które ekshumowano na terenie aresztu śledczego w latach 2013-2015. Od pana Jerzego pobrano materiał DNA. Teraz czeka na identyfikację.

Aleksander Rybnik

Pseudonim „Dziki” urodził się w 1906 r. w Starosielcach k. Białegostoku. Oficer Wojska Polskiego i Korpusu Ochrony Pogranicza. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r. Działalność konspiracyjną rozpoczął w końcu 1939 r. w Wilnie, w szeregach Służby Zwycięstwu Polski. Aresztowany przez NKWD 13 kwietnia 1941 r. Wolność odzyskał po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej 23 czerwca 1941 r. Przeniósł się na Nowogródczyznę. Od kwietnia 1942 r. komendant Obwodu AK Słonim.

Od 10 grudnia 1943 r. p.o. komendanta Obwodu AK Białystok-Powiat. Uczestnik akcji „Burza”. Kontynuował działalność niepodległościową po wkroczeniu Armii Czerwonej. Wiosną 1945 r. zorganizował zgrupowanie partyzanckie (krypt. „Piotrków”) działające na terenie Puszczy Knyszyńskiej. Uczestnik bitwy pod Ogółami (pow. Białystok) stoczonej z 1. pp LWP.

Od października 1945 r. w szeregach Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Zatrzymany 19 kwietnia 1946 r. w Puszczy Knyszyńskiej przez oddział LWP pozorujący grupę podziemia niepodległościowego. Sądzony przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Białymstoku wraz z 23 żołnierzami WiN. Rozprawa o charakterze pokazowym odbyła się w dniach 13-18 lipca 1946 r. w sali Teatru Miejskiego w Białymstoku (obecnie kino „Ton”). Wraz z sześcioma podwładnymi został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 11 września 1946 r. w białostockim więzieniu.