Rokitnik ma super zdrowe owoce, ale nie każdy owocuje. Koniecznie zwróć uwagę na jedną rzecz. Poznaj tajniki uprawy tego krzewu

Rokitnik to roślina, którą mogliście widzieć na nadmorskich wydmach lub w Pieninach. Tylko tam występuje w Polsce dziko. Do tego jest pod częściową ochroną, a to oznacza, że na pozyskiwanie jego owoców i innych części, potrzebne jest pozwolenie (Dz.U. 2014 poz. 1409, par. 8 pkt. 2a). Bez ograniczeń możemy za to przetwarzać plony z krzewów wyrosłych we własnym ogrodzie. Tym bardziej więc warto znaleźć dla niego miejsce. Nadaje się na swobodnie rosnący żywopłot, do pojedynczych nasadzeń lub w grupach. Świetnie zagospodaruje nieużytki, nawet w zanieczyszczonych miejscach.

Rokitnik nie ma wielkich wymagań. Potrzebuje przede wszystkim słońca, dlatego jego stanowisko powinno być w pełni nasłonecznione. Jeśli rokitnikowi zabraknie słonecznych promieni, zacznie schnąć i chorować. Zniesie co najwyżej niewielkie zacienienie.

Rokitnik nie musi mieć za to specjalnie żyznej gleby. Na wydmach takiej przecież nie ma. Woli podłoże kwaśne, ale rośnie i na zasadowym, byle było wystarczająco przepuszczalne – absolutnie nie może być gliniaste. Roślina jest bardzo odporna na suszę i mróz, a także zanieczyszczenia powietrza. Nie lubi za to nadmiaru wilgoci: na stanowiskach zbyt mokrych, okresowo zalewanych może dojść do szybkiego gnicia korzeni. Przez pierwszy rok roślinę warto podlewać w czasie suszy. Krzew nie wymaga cięcia ani nawożenia. Można skrócić nieco wierzchołki, by ułatwić sobie zbiory owoców. W zależności od odmiany i warunków roślina osiąga od 4 do 6 metrów wysokości, ale rośnie bardzo powoli.

Rokitnik należy do tzw. roślin dwupiennych. Oznacza to, że osobno występują rośliny żeńskie, które owocują oraz męskie, które je zapylają. Szukając miejsca dla rokitnika, należy uwzględnić parkę: osobnika żeńskiego i męskiego (jeden męski może przypadać na kilka żeńskich).
Krzewy męskie i żeńskie należy sadzić obok siebie, zachowując około dwumetrową odległość między sadzonkami. Można ją zmniejszyć do metra, jeśli zależy nam na gęstym żywopłocie, licząc się jednak z tym, że w przyszłości utrudni to dostęp do owoców.

Polecamy też: Ognik to krzew podobny do rokitnika, ale myl ich. Sprawdź, jak uprawiać tę roślinę

Najlepszą porą na sadzenie roślin do gruntu jest jesień. Drugi dobry termin to wiosna.

Owoce rokitnika są w smaku raczej cierpkie i brak im słodyczy. Zyskują ją dopiero po przemrożeniu. Najlepiej więc zbierać je po przymrozkach albo po zbiorze przepłukać, osuszyć i umieścić na dobę lub dwie w zamrażarce.

Niestety zbiory rokitnika są dość kłopotliwe. Młode pędy chlubią się długimi kolcami, które drapią chcące się dobrać do owoców dłonie i przedramiona. W dodatku owoce mają bardzo krótkie szypułki i są bardzo soczyste oraz dość delikatne: nieraz w dłoni zbierającego pozostaje sama skórka. Plantatorzy radzą sobie w ten sposób, że obcinają całe gałązki, z których dopiero po ścięciu obiera się owoce. Można też całe gałązki zamrozić i obrywać owoce zamrożone – wówczas jest znacznie łatwiej. Przydatnym narzędziem będzie tu także widelec. Rokitnik owocuje nierówno: na większe zbiory z krzewu można liczyć co dwa lata.

Rokitnik na Wschodzie jest niezwykle popularny. U naszych sąsiadów był od wieków znany i ceniony ze względu na swe właściwości. Stosuje się go w dietetyce, medycynie i kosmetyce. Zwany rosyjskim ananasem i złotem Syberii rokitnik jest rośliną naprawdę wyjątkową: zawiera aż 190 aktywnych biologicznie substancji, w tym w zasadzie wszystkie występujące w naturze witaminy – zarówno te rozpuszczalne w wodzie, jak i w tłuszczach. Owoce rokitnika poszczycić się mogą witaminą C w wyjątkowo stabilnej formie. Dzięki temu, że nie zawierają askorbinazy – enzymu rozkładającego witaminę C – nie tracą jej w dużych ilościach nawet w trakcie gotowania, co jest rzadką i cenną cechą. Warto bowiem wiedzieć, że choć duże ilości tego wspomagającego odporność antyoksydantu znajdziemy choćby w truskawkach czy porzeczce, to w przetworach z tych owoców będzie jej już niewiele, właśnie w związku z utratą właściwości podczas gotowania. Dlatego warto sięgnąć po produkty takie jak:

• sok z rokitnika,
• dżem z rokitnika,
• susz z rokitnika,
• olej z rokitnika.

Co jeszcze warto wiedzieć o składzie chemicznym owalnych żółtych jagód? Zawierają one całe mnóstwo korzystnych dla zdrowia składników: wiele witamin, 24 pierwiastki chemiczne (m.in. potas, azot, fosfor, żelazo, mangan, bor, wapń i krzem), a także flawonoidy, kwasy organiczne, 18 aminokwasów, kwasy omega, garbniki, witaminy i masę innego dobra. Nic, tylko brać i korzystać

Dowiedz się więcej: Na co pomaga rokitnik? Poznaj jego właściwości korzystne dla zdrowia

Przemysłowo z rokitnika wytwarza się najczęściej soki lub olej. Ten drugi uzyskać można z nasion albo pulpy owocowej. W zaciszu domowej kuchni oprócz soków można robić aromatyczną oraz leczniczą nalewkę, pichcić dżemy i galaretki. Dobrym rozwiązaniem jest też zamrożenie owoców i dodawanie ich do ciast i koktajli.

Najprostszy sposób na sok z rokitnika bez dodatku cukru to użycie sokowirówki. Można też jagody zblendować, przełożyć do wyparzonych słoiczków i zapasteryzować. Albo bardziej tradycyjnie – zasypać cukrem, poczekać, aż puszczą sok, podgrzać, przetrzeć przez sito i zlać do butelek.

Wartościowym surowcem są też liście rokitnika, które można ususzyć i używać ich jako alternatywy dla herbaty. Napar wykazuje lekkie działanie napotne, ale też wzmacniające i rozgrzewające oraz bakteriobójcze – w sam raz na przeziębienie. Liście są też niezłym źródłem witaminy C.