Stoją na stacji i rdza je zżera

Nie wrócą czasy świetności pruskiego węzła kolejowego w Ełku. Ale może da się uratować stare parowozy.

Zasypywano bagna, wznoszono mosty i nasypy pomiędzy jeziorami. Pruscy inżynierowie z niemiecką dokładnością budowali pajęczynę linii kolejowych z Ełku. Po półtora wieku ełcki węzeł kolejowy stracił na znaczeniu.

W 1868 r. uroczyście otwarto linię kolejową z Ełku do Królewca. 10 lat później koleją można było dojechać do Olecka i Gołdapi, a potem także do Olsztyna, Pisza i Szczytna. Na początku XX wieku rozpoczęto też budowę kolei wąskotorowej. Ełk stał się najważniejszym węzłem kolejowym w Prusach Wschodnich. Miasto otrzymało dzięki kolei potężny impuls rozwojowy.

Czasów świetności ełckiego węzła nie powstrzymała II wojna światowa, nowy ustrój i napływ nowych mieszkańców, jaki zaistniał po exodusie autochtonów.
- Nasz nestor to 100-letni obecnie maszynista Winnicki. A tu pracowały całe pokolenia kolejarzy. Feliks Popławski dowodził parowozem, a potem jego syn Benon i wnuk Dariusz. Trzej bracia Kamińscy: Tadeusz, Józef i Kazimierz wylali moc potu przy kotłach z parą. Trzy pokolenia Sztieberów wyjeżdżały na szlaki i czterech Jezierskich - wspomina Mieczysław Hermanowicz, emerytowany maszynista parowozów.

Oni wszyscy byli pierwszymi ełckimi osadnikami. Zastali zniszczone tory i mosty, uszkodzony tabor. Kolejarze odbudowali całą infrastrukturę i teraz spoglądają ze smutkiem, jak marnieją ostatnie pamiątki z czasów świetności dworca.
Na bocznicach stoją szeregi porzuconych lokomotyw, niszczeją stare wagony i popada w ruinę lokomotywownia. Emerytowanym kolejarzom marzy się skansen.

- Szkoda tej pięknej lokomotywy Ty 1285 z 1920 roku, co to ciągnęła 60 wagonów ze 1200 tonami ładunku. A i OL 49 z 1949 r. nie była słabsza. Zabierała 10 wagonów z pasażerami. Do Olsztyna spalało się 3,5 tony węgla, a po drodze uzupełniało wodę do kotła pod żurawiami wodnymi. Zimy okrutne bywały, pociągi nie miały tyle mocy, by wjechać na liczne wzgórza - opowiada pan Mieczysław.
Kolejarze złorzeczą na złomiarzy, którzy szabrują stalowe elementy z zabytkowych maszyn. Patrzą, jak rdza zżera ich kochane ciuchcie.

Jest nadzieja, że władze miasta i tworzone właśnie stowarzyszenie emerytowanych kolejarzy uratują najstarszą część taboru. Być może Ełk doczeka się takiego skansenu kolejowego, jaki ma Kościerzyna. Będzie to nie lada atrakcja Ełku.