"Tatarska Jurta" to ich sposób na życie

Tatarskie specjały

Tatarskie specjały

* Pierekaczewnik - tzw. tatarski rogal, składa się z cienkich placków z ciasta makaronowego przekładanych z farszem gęsim lub baranim; całość jest spiralnie zwijana i przed upieczeniem polewana masłem
* Kołduny tatarskie - są to małe pierożki z farszem mięsnym, baranim, wołowym; od innych różnią się tym, że są gotowane w rosole
* Cebulniki - pierożki z mięsem wołowym, baranim lub gęsim z drobno posiekaną cebulką, pieczone w piekarniku
* Pieremiacze - pierogi smażone w głębokim tłuszczu.

Działalność agroturystyczną rozpoczęła w 2003 roku. Przyznaje, że plany miała skromne. Miało być to coś malutkiego. Po prostu chciała otworzyć przed gośćmi swój tatarski dom.

Wcześniej, w 1999 r. na Podlasie przyjechał Robert Makłowicz. Robił tu program "Podlaskie Smaki".

- I to on namówił mnie, by z tatarskimi potrawami wyjść na zewnątrz - wspomina Dżenneta Bogdanowicz.

Otworzyła dom i kuchnię
Otworzyła więc dom w Kruszynianach dla turystów. Na początku serwowała tylko trzy tatarskie dania: kołduny, pierekaczewnik i drożdżówkę tatarską. Później, kiedy zobaczyła, że goście wracają, zaczęła dodawać kolejne - pieremiacz i kibiny. Dziś ze wszystkich tatarskich potraw najbardziej znany jest pierekaczewnik. - To był przypadek, że właśnie on został tak wypromowany - mówi właścicielka "Tatarskiej Jurty".

Pierekaczewnik to potrawa bajramowa - bardzo sycąca i tłusta. Jest pracochłonna i droga, dlatego robiono ją tylko dwa razy w roku. W 2005 r., jako pierwsza potrawa w Polsce został zarejestrowany na prowadzonej przez ministerstwo rolnictwa liście produktów tradycyjnych. Jednocześnie był to pierwszy krok w kierunku rejestracji unijnej. Pierwszego lipca tego roku został zrejestrowany w unijnym systemie jako gwarantowana tradycyjna specjalność.

- Nie było to trudne - mówi Dżenneta Bogdanowicz. - Współpracowałam z Podlaskim Urzędem Marszałkowskim. Jego pracownicy bardzo pomogli mi w pisaniu, udzielali rad, motywowali.

Z miarką na placek
Wspomina, że najtrudniejszą rzeczą podczas pisania specyfikacji była ... gramatura.

- Wiadomo, że gospodynie dużo rzeczy robią "na oko" i "na smak" - mówi Dżenneta Bogdanowicz. - Nie odmierzają ile trzeba wsypać soli, ile pieprzu, a jakiej grubości ma być placek. Pisałam więc około, cienki placek, itp. A papiery wracały.

W końcu musiała robiąc pierekaczewnik przeważyć wszystkie składniki, dokładnie, co do grama. I udało się.

Trzeba było jeszcze wykazać, że pierekaczewnik jest związany z kulturą tatarską i robiony przez Tatarów przez co najmniej 20 lat. Konieczne były wizyty w archiwach, szukanie zapisów, robienie zdjęć.

- To przeszło bez bólu - komentuje pani Dżenneta. - Wszystko trwało dwa lata.

Jedyny taki certyfikat
Później był już tylko proces certyfikacji - sprawdzenia receptury i sposobu wyrobu. Pracownicy białostockiej Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, bo tę jednostkę wybrała, przyjechali i sprawdzili czy produkcja pierekaczewnika odbywa się zgodnie z przepisem, który sama napisała. Na razie Dżenneta Bogdanowicz jest jedyną osobą i w Polsce, i na świecie, która posiada certyfikat na pierekaczewnik.