Ten dwór był ozdobą okolicy

Pierwsze drewniane obiekty zabudowy mogły powstać tu już w końcu XV w. lub początkach XVI w. - opowiada Halina Karwowska, kierowniczka Wydziału Archeologii Muzeum Podlaskiego, która będzie prowadzić badania w Dubnie.

To był najpiękniejszy dwór w okolicy

Jak opowiada archeolog, swoją świetność Dubno przeżywało właśnie w pierwszej połowie XVII w. i niewątpliwie było najbardziej reprezentacyjnym miejscem w całych rozległych boćkowskich dobrach Sapiehów. Wydzierżawienie Dubna w połowie XVII w. a także wojny drugiej połowy tego stulecia doprowadziły do częściowej ruiny dworu.

- Poważniejsze remonty i przebudowy przeprowadzono tu zapewne w XVIII w. Od 1900 r. ziemia folwarczna była stopniowo wyprzedawana - dodaje Karwowska. - Część zabudowy zachowała się jeszcze do okresu międzywojennego. W końcu została rozebrana przez okolicznych mieszkańców i niemal całkowicie rozorana

Dubno w ręce Sapiehów trafiło w 5012 r. Wówczas marszałek hospodarski i wojewoda witebski Iwan Sapieha oddał za nie swoje dobra na terenie ziemi drohiczyńskiej.

Wykopaliska rozpoczną się w sierpniu i potrwają około miesiąca. Będą one kontynuacją badań przeprowadzonych w latach 2007-2009. Badacze mają nadzieję odnaleźć kolejne pozostałości budynków dworskich.

- Celem prac zaplanowanych do realizacji w sierpniu jest weryfikacja lokalizacji kolejnych obiektów zespołu rezydencjonalnego wymienionych w inwentarzach XVII-wiecznych - mówi Halina Karwowska. - Zostały one odkryte w trakcie badań nieinwazyjnych prowadzonych na stanowisku wiosną bieżącego roku.

Kamienica wielkamiała niebieskie ściany

- Podczas poprzednich badań udało się zlokalizować jeden z dwóch murowanych elementów zabudowy zespołu (wzmiankowanych w inwentarzach XVII-wiecznych), tzw. "kamienicę wielką" oraz relikty kilku innych zabudowań folwarcznych - mówi Karwowska. - Zlokalizowane są one w obrębie pól uprawnych i nieużytków.

Żaden z budynków nie zachował się w formie kubaturowej. Odsłonięto jedynie pozostałości fundamentów budynków i fragmenty zabudowy zespołu rezydencjonalnego. Często były ono mocno zniszczone.

Kamienica była prostokątnym, murowanym budynkiem o wymiarach około 17 m na 24,5 m. Jej elewacja była otynkowana i pomalowana, o czym świadczą odnalezione liczne fragmenty tynków w kolorze błękitnym. Moment jej powstania należy określić na pierwszą połowę wieku XVII. Natomiast odsłonięte fragmenty zabudowy folwarcznej to pozostałości budynków funkcjonujących w XVII-XVIII w.

Archeolodzy znaleźli też mnóstwo fragmentów naczyń i zastawy stołowej wykonanej z ceramiki, fajansu, porcelany i szkła. Ciekawymi znaleziskami były fragmenty kafli płytowych utrzymanych w stylistyce renesansowej, wczesnobarokowej i późnobarokowej. Pochodzą one ze zniszczonych pieców jakie znajdowały się w kamienicy.

Realizacja prac badawczych w Dubnie jest możliwa dzięki ich dofinansowaniu z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Sąsiedztwa Polska-Białoruś-Ukraina (w latach 2006-2007) oraz wsparcia Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (w roku 2008 i 2012).