Miłość, to miłość

Ona - Wanda Szymczak. Koziorożec. Pochodzi z Żąr. On - Mauro Viali. Bliźniak. I Włoch na dodatek. Ona rozkojarzona, z głową w chmurach. Śpi długo i nigdy nie wie, w której szufladzie leży kawa. On akuratny i poukładany. Wstaje raniutko, śniadanie do łóżka przyniesie. - Jest nam ze sobą dobrze - przyznaje Ona. On potakuje głową. - Uzupełniamy się doskonale - dodaje.

Boże Narodzenie spędzą w Jabłońcu. Przyjadą jej dzieci: córka Ania ze swoją córeczką i syn Rafał z synową. Wspólnych dzieci nie mają. - Lata już nie te - tłumaczą.
Wigilia będzie po polsku. Tradycyjna. Przygotuje ją Wanda: barszcz, uszka, karp, pierogi...
- O, ja lubię bigos i pierogi
- Mauro głaszcze się po brzuchu. - Ale już kiełbasy wędzonej nie znoszę. Jak coś takiego można jeść! U nas, we Włoszech, jest tylko surowa i specjalnie przyrządzana.
- Widzi pani, on mówi "u nas we Włoszech", a przecież mieszka w Polsce... Chyba nigdy się nie przyzwyczai... - szepcze Wanda.

Pierwszy dzień świąt spędzą tylko we dwoje. Na drugi zjedzie rodzina. Obiad będzie po włosku. Przygotuje Mauro: lazanie, tortellini, kotekino...
Wanda się cieszy. Gdy mieszkała we Włoszech Bożego Narodzenia nie odczuwała. - Tam nie ma takich tradycji - wspomina.
- Nie ma uroczystej Wigilii, dzielenia się opłatkiem, rodzina spotyka się dopiero w pierwszy dzień świąt. A na stole królują owoce morza, spaghetti i tortellini... Tam nikt się nie wysila.
- To prawda - przyznaje Mauro. - Dlatego ja wolę polskie Boże Narodzenie, bo jest bardziej uroczyste i rodzinne...

Wesele na pomidorach

Poznali się 11 lat temu, na początku listopada. I wcale do gustu sobie nie przypadli. - Ani on mi, ani ja jemu - śmieje się Wanda.
A było tak: Wanda mieszkała u koleżanki w Terni, koło Asyżu. Dała ogłoszenie do gazety, że szuka pracy. Zadzwonił Mauro. - Myślał, że ja jestem... no... wie pani... że szukam... hm... przygód - wspomina. - Pogoniłam go, ale ciągle wydzwaniał. Chciał się spotkać. Pomyślałam: czemu nie.

Dwie pierwsze randki nie wypaliły. Rozminęli się, bo Ona nie znała dobrze Terni: - Powiedziałam, że do trzech razy sztuka. No i za tym trzecim się udało.
Spotkali się pod sklepem, w niedzielę. - On kompletnie nie wyglądał na Włocha! - mówi Wanda. - Rozczarował mnie. Zresztą, ja jego też.

Mauro pamięta, że Wanda miała popielatą spódnicę przed kolano, długie kozaki i pończochy samonośne. - Zauważyłem je, gdy wsiadała do samochodu, bo spódnica się podwinęła
- wspomina. Ale pończochy nie zrobiły na nim wrażenia. Może trochę twarz, może oczy... - Właściwie, to mi się nie podobała
- dodaje. Tamtej niedzieli zawiózł ją do Spoletto. Zwiedzili miasto, zjedli obiad... Wrócili do Terni. Ona wysiadła z samochodu, trzasnęła drzwiami. I tyle. Nie umówili się na kolejną randkę. - Ale po trzech dniach zadzwonił, zaproponował spotkanie... Potem następne... Im dłużej się znaliśmy, tym bardziej coś nas do siebie ciągnęło...

On - wówczas lat 44, "stary" kawaler, bez stałej pracy. Ona
- wówczas lat 49, po przejściach, i na dodatek bezrobotna. 29 stycznia 1996 roku wzięli ślub. W Terni. W kieszeni mieli 360 lirów. - Starczyło na makaron, paczkę jabłek i pomidory - wspominają. - Wyprawiliśmy za to przyjęcie weselne.

Prysły jak bańka

- Zaczynaliśmy od zera, a teraz proszę tylko zobaczyć
- Wanda oprowadza po domu: kuchnia z salonem, sypialnia z lustrami (małżeńskie łoże sprowadzili z Włoch), pokój dla gości... Nowoczesne meble, ściany w kolorach kanarkowych...

Dom kupili dwa lata temu. W Jabłońcu. - Ależ to ruina była, nie uwierzy pani. Jak przywiozłam Mauro, to nawet nie chciał wejść do środka. Taki był przerażony... A potem, z fachowcami, doprowadził wszystko do porządku...

Za domem wielki ogród. Niedawno dokupili działkę. - Może syn się tutaj pobuduje? - ma nadzieję Wanda. I dodaje, że wspólnie z Maurem wykształcili Rafała, wysłali do Egiptu w podróż poślubną, że pomogli Ani... - Gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że wyjdę za mąż za Włocha i że będę z nim mieszkała w maleńkiej wsi pod Jasieniem, to bym w nos się zaśmiała - mówi Wanda i po szufladach szuka kawy. - Ale takie widać było nasze przeznaczenie...
Mauro z piwnicy przynosi cytrynowy likier. I butelkę "Viparo" z numerem 1006. To słodka wódka. Ekskluzywna. Można ją kupić tylko w Terni. - Na spróbowanie - częstuje. - Mąż nie pije w ogóle - tłumaczy Wanda. - Przy nim można zostać abstynentem.
- Alkoholu nie lubię... Raz się tylko spiłem na rocznicę ślubu, że aż głowa pękała... I powiedziałem sobie, że nigdy więcej...

Mauro po polsku zna kilka słów. - Katastrofa - mówi. - Nie do opanowania ten wasz język... Nigdy się nie nauczę... Mam książki, ale do głowy nic nie wchodzi. Tylko "dzie dobly" (dzień dobry) "dziekuje"...Eeee - macha ręką.
W Jabłońcu nie czuje się dobrze. Nie ma pracy, a na garnuszku Wandy być już nie chce. To upokarza. Bo żeby żyć, Wanda wyjeżdża do Włoch za robotą. Posiedzi trzy miesiące i wraca do Jabłońca. Mauro w tym czasie dłubie coś wokół domu.

Gdy kupowali go dwa lata temu mieli takie plany: otworzą świński biznes. Na podwórku postawią piec, będą przyrządzać w nim porchettę. To pieczony świniak, bez kości ze specjalnymi przyprawami. - Porchettę we Włoszech sprzedaje się z samochodów - mówi Wanda. - Też tak chcieliśmy. To było marzenie Maura, żeby coś takiego robić w Polsce. Biologiczną oczyszczalnię pobudowaliśmy na podwórku... I marzenia prysły, jak bańka mydlana... Bo sanepid postawił tak absurdalne warunki, że nie da się ich spełnić!
- No i ta wasza biurokracja
- dziwi się Mauro - Ręce opadają...
Ale nie tracą nadziei. Wierzą, że w końcu się uda. Po to przecież przyjechali do Jabłońca.

Do kotów po włosku

Po mieszkaniu biega Principessa i Gulia. To koty, które zabrali z włoskiej ulicy. Jest jeszcze pies Szonik. Wzięli go ze schroniska. A małego Pucka, ktoś im podrzucił pod dom. Do kotów mówią po włosku, bo polskiego nie rozumieją. Co innego z psami. Mieli jeszcze starego jamnika, ale zmarł po operacji kręgosłupa. - Bardzo kochamy zwierzęta - Wanda bierze na ręce Princessę. - Tak sobie tutaj wszyscy żyjemy... Dobrze nam... Mauro lubi gotować, sprzątać, ciągle coś wokół domu robi...

A odkąd jesteśmy razem, to zawsze podaje mi śniadanie do łóżka. A po obiedzie kawę... Dobry chłop z niego... I choć ma włoski temperament, to się prawie wcale nie kłócimy... Kiedyś bałam się kroków mojego pierwszego męża... A przy Mauro nie boję się niczego.
- Miłość was dopadła?
Wanda: - Chyba tak... Miłość to stabilizacja, że mogę na niego liczyć, a on na mnie, że razem się zestarzejemy... że dobrze nam ze sobą... Prawda Mauro?
Mauro: - Miłość to miłość... Nie jestem filozofem jak Polacy, więc nie powiem co to jest, bo tego w słowa nie da się ubrać...

Sylwestra spędzą we dwoje. Przy kominku i telewizji. Będą jeść soczewicę z rozmarynem i czosnkiem. - Żeby pieniędzy
w roku następnym nie zabrakło - podkreśla Wanda.
Sylwestrową kolację przygotuje Mauro. Będzie zampone, czyli nadziewana świńska noga i kotekino - szynka nadziewana mięsem. Nie zatańczą, bo Mauro tańczyć nie lubi. Noworoczny toast wzniosą szampanem. On umoczy tylko usta. Ona wypije lampkę... No, może dwie...