Boże ciało. Na ulice wyjdą barwne procesje

Boże Ciało to kolejne święto ruchome, przypada ono na jedenasty dzień po Zielonych Świątkach.

Święto ustanowione zostało 11 sierpnia 1264 roku przez papieża Urbana IV.

Już od rana odprawia się uroczyste msze święte, a później zaczynają bić dzwony. Z kościoła wylewa się barwny tłum i formuje procesję. Idą małe dziewczynki z koszyczkami pełnymi kwiatów. Sypią pachnące kwiatki pod nogi Pana Jezusa ukrytego w złotej monstrancji. Monstrancję niesie kapłan prowadzony przez dwóch godnych obywateli. Wszyscy trzej pełni najwyższej powagi i troski o to, by Chrystus, którego oprowadzają po ulicach miasta, został przyjęty z czcią. Ludzie klękają na widok zbliżającego się baldachimu ocieniającego Największą Świętość.

Trasa procesji jest ustrojona, zaś w wielu oknach wywieszono obrazy ozdobione kwiatami, palą się świece, a Matka Boża i Jej Syn spoglądają z tych obrazów. Ludzie śpiewają i są dumni, że mogą wyjść Panu Bogu na spotkanie, dać publiczny wyraz swej wiary. Procesja obchodzi cztery ołtarze. Przy każdym śpiewana jest Ewangelia i każdy z nich przystrojony jest w kwiaty i zieleń. Młode brzozy drgają listkami po obu stronach Stołu Pańskiego.

Dawniej procesje miały również charakter patriotyczny. Parafianie niosący baldachim byli ubrani w odświętne stroje narodowe.

W Polsce po raz pierwszy Boże Ciało obchodzono w diecezji krakowskiej w 1320 roku, a już od połowy XV wieku znane było w całym kraju. W dawnej Rzeczypospolitej w procesjach brały udział wszystkie stany i bractwa, wojsko i cechy, a w stolicy sam król ze wszystkimi dostojnikami. Także przez wszystkie lata PRL-u udział w procesji Bożego Ciała miał charakter religijno-narodowy.

Niezwykły to dzień - Boże Ciało, więc i niezwykłe - wierzono - muszą dziać się w nim rzeczy. A cóż było bardziej tajemniczego niż czarownice. Chociaż ich nie widziano, ale uważano, że są wszędzie. Nie darmo mówiono niegdyś stare porzekadło: „Na Boże Ciało robak w kapustę, diabeł w babę włazi, a czarownica krowom mleko zabiera”.

Z okresem obchodów Bożego Ciała w ludowej tradycji wiążą się też przysłowia dotyczące pogody. Raz nakazywano sianie zbóż w tym okresie, innym razem zaś radzono: „Na Boże Ciało siej proso śmiało”. „O Bożym Ciele siej tatarkę śmiele”.