Cztery Agnieszki

Świętych noszących imię "Agnieszka" jest w historii Kościoła co najmniej 16. Każda z nich dokonała w swoim życiu czegoś nadzwyczajnego. Każda wyróżniała się ze swojego otoczenia.

Niektóre, jak Agnieszka Rzymska, umarły w młodym wieku. Inne, jak święte z Montepulciano i z Asyżu, miały nadprzyrodzone zdolności np. potrafiły przepowiadać przyszłość. Są i takie, które podobnie jak Agnieszka z Pragi, wyróżniły się nadzwyczajną szczodrością i poświęciły życie, by pomagać najuboższym.
Mimo to, duchowni wcale się nie dziwią, że wszystkie te, tak różne przecież kobiety, zostały zaliczone w poczet świętych.

św. Agnieszka Rzymska
Wiemy o niej bardzo mało. Ale musiało w niej być coś niezwykłego, skoro św. Ambroży napisał hymn na jej cześć, a papież Damazy dedykował jej epitafium.
O jej życiu krążą legendy. Zginęła za czasów panowania cezara Dioklecjana, być może w 304 lub 305 roku. Nie wiemy, jak zginęła. Może ścięto ją mieczem, może spalono żywcem. Wiemy za to, że gdy umierała w obronie czystości, miała zaledwie 12 lat. Badania archeologiczne potwierdziły, że w miejscu, gdzie wedle tradycji zginęła, postawiono później kościół ku jej czci. Dziś znajduje się tu Piazza Navona, jedno z najpiękniejszych miejsc Rzymu. Agnieszka jest jedną z najpopularniejszych i najgoręcej czczonych świętych. Wierni kochają ją za jej łagodność. Przez wzgląd na tę cechę jest przedstawiana z gołąbkami i barankami, symbolami niewinności.
21 stycznia, w dzień wspomnienia św. Agnieszki, w kościele jej imienia w Rzymie święci się dwa baranki, które następnie składa się w ofierze papieżowi. Wełna z tych baranków służy do tkania paliuszy.

- Bo do świętości wiodą różne drogi - mówi ks. Augustyn Eckmann z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. - Pierwszym świętym był przecież łotr, który wisiał z Jezusem na krzyżu. Historie świętych kryją tajemnice, o których nie śniło się filozofom. Warto je poznać i warto mieć swojego świętego. Poznawać go, czytać, co napisał, mieć w nim inspirację i natchnienie. Taki święty może być przewodnikiem w życiu - dodaje ks. Eckmann.

św. Agnieszka z Montepulciano

św. Agnieszka z Montepulciano

Urodziła się w 1268 r. we włoskim Graciano Vecchio. Już w wieku 9 lat wstąpiła do sióstr sakinek. Zgromadzenie wzięło swoją nazwę od kroju i rodzaju habitów (włoskie "sacco" oznacza worek).
Św. Agnieszka już w wieku 15 lat, za zgodą Watykanu, stanęła na czele grupy zakonnic i założyła nowy klasztor w Proceno. Zasłynęła z pobożności, mądrości i nadprzyrodzonych darów. Bóg obdarzył ją darem wizji, proroctw i ekstaz. Podobno potrafiła przepowiadać przyszłość. Jej zdolności szybko zostały ujawnione. Mieszkańcy z Montepulciano, kiedy dowiedzieli się o nich, zaprosili przyszłą świętą do siebie. Agnieszka przeniosła się więc i wkrótce została matką nowej gałęzi dominikańskiej.
Zmarła w rodzinnym mieście 20 kwietnia 1317 r., otoczona współsio-strami. Papież Klemens VII wyniósł ją do chwały błogosławionych w roku 1532, a papież Benedykt XIII w 1726 roku zaliczył w poczet świętych. Św. Katarzyna ze Sieny widziała w niej wzór do naśladowania. W roku 1377 przybyła nawet do jej relikwii z pielgrzymką.

św. Agnieszka z Asyżu

św. Agnieszka z Asyżu

Tak naprawdę miała na imię Katarzyna. Dopiero w zakonie otrzymała imię Agnieszka. Urodziła się w Asyżu w roku 1197 roku. Była młodszą siostrą św. Klary i tak jak ona, zachwyciła się dobrocią św. Franciszka z Asyżu. To wraz z nią potajemnie opuściła dom, aby żyć według wskazówek Franciszka, zakochanego w ptakach i drzewach. Miała wtedy 15 lat. Jej ojciec nie wyobrażał sobie córki w zakonie, dlatego próbował siłą uprowadzić ją z klasztoru. Jak podają legendy, gdy Agnieszkę siłą chciano porwać do rodzinnego domu, jej ciało stało się nadnaturalnie ciężkie. Nawet kilku mężczyzn nie mogło jej unieść. Mało tego! Kilka miesięcy później po nieposłuszną Katarzynę przyjechał wuj. Gdy uderzył krnąbrną siostrzenicę, został czasowo sparaliżowany. Wtedy ojciec Agnieszki zmienił zdanie i wyraził zgodę na pozostanie córki w klasztorze.
Agnieszka wstąpiła do zakonu klarysek. Później sama założyła kilka zgromadzeń, m.in. w Padwie i Wenecji. Zmarła w klasztorze św. Damiana w 1253 r. Jej ciało spoczywa w bazylice św. Klary w Asyżu.

św. Agnieszka z Pragi

św. Agnieszka z Pragi

Urodziła się w 1205 roku, była córką Przemysława Ottokara I, króla Czech. Gdy miała 3 lata, ustalono, że wyjdzie za mąż za jednego z synów Henryka Brodatego, księcia krakowskiego.
W 1216 roku ze swą starszą siostrą Anną przybyła więc do Polski. Przebywała w Trzebnicy, najprawdopodobniej pod opieką św. Jadwigi Śląskiej. Nie wyszła jednak za mąż, ponieważ dwóch synów Henryka Brodatego zmarło, a trzeci ożenił się z jej siostrą - Anną. Wróciła więc do Czech, gdzie została znowu przyobiecana na żonę. Miała poślubić syna cesarza Fryderyka II. Małżeństwo to nie doszło jednak do skutku.
Agnieszka chciała bowiem dochować ślubów czystości. W końcu sam papież zgodził się na to. Królewna oddała się działalności charytatywnej, ufundowała w Pradze szpital, potem klasztor franciszkanów. Później sama zapragnęła zakonnego życia - wstąpiła do klasztoru. Posiadała dar czytania w ludzkich sercach. Widziała przyszłość. Została kanonizowana przez Jana Pawła II, w 1989 roku w Rzymie.