Hip hop jak z bajki

Dlaczego wybrała Pani właśnie dzieci na adresatów swojej twórczości?
- Troszeczkę z przypadku, trochę zaważył na tym los. Pracując jako dziennikarka i studiując jednocześnie dziennikarstwo, dostałam propozycję pracy w młodzieżowej gazecie - "Świat młodych". To był przypadek. Potem był drugi, kiedy już pracowałam w gazecie, zwróciło się do mnie czasopismo "Świerszczyk" z propozycją pisania dla dzieci. Później, kiedy urodziła się moja córka, zaczęłam traktować to poważnie.
Czy trudno pisze się dla dzieci?
- Dzieciom mówię - spróbujcie i zobaczcie, ile jest z tym roboty. Jeżeli cokolwiek piszę, powiedzmy - o ptaszku, to muszę wiedzieć, jak ten ptaszek wygląda, czy odlatuje na wiosnę i dużo więcej. Żeby napisać centymetr tekstu, muszę wiedzieć co najmniej dwa metry o tym ptaszku. Trzeba wszystko sprawdzać, żeby nie wprowadzić dzieci w błąd.
Wiersze mają głównie bawić czy także uczyć?
- Przede wszystkim bawić. Mają zachęcać do zabawy językiem, słowami, rymami, ale też do frazeologii, czego zupełnie nie ma w szkołach. Wiersze mają nauczyć, skąd słowa pochodzą i co znaczą.
Ile książek Pani napisała?
- Biblioteka Narodowa, która jak wiadomo gromadzi książki wszystkich polskich autorów, oszacowała ich liczbę na około sto siedemdziesiąt.
Jaka jest różnica między odbiorcą - dzieckiem a odbiorcą - dorosłym?
- Kiedyś się mówiło, że dla dzieci trzeba pisać tak jak dla dorosłych, tylko lepiej. Ja mówię inaczej - dla dzieci trzeba pisać tak, żeby się dorośli nie nudzili przy czytaniu.
Wszyscy wspominają Pani występ w Ełku sprzed czterech lat. Lubi Pani rapować?
- Bardzo. Muszę powiedzieć, że daje mi to kolosalną satysfakcję. Kiedy byłam w Australii na spotkaniach w polskich szkołach, jeden z licealistów zapytał mnie - wiem, że była pani dziennikarką, poetką, pisarką, ale czy jest pani artystką hiphopową? Odpowiedziałam mu, że to taki mój chwyt marketingowy. Później okazało się, że ten młody człowiek napisał artykuł do gazety w Melbourne, w którym napisane było: Wanda Chotomska - pisarka i artystka hiphopowa. Mam to na piśmie.
Dziękuję za rozmowę.