Kolorowo i pod linijkę

Najlepiej powierzyć prace przy układaniu kostki specjaliście, ale samodzielnie wybrukowana ścieżka czy taras nie powinny się porozsuwać, jeśli będziemy przestrzegać zasad sztuki budowlanej.

Fachowa pomoc na początku
Specjalista pomoże nam ustalić, z jakim rodzajem gruntu mamy do czynienia i jaki jest poziom wód gruntowych. Ocena ta pozwoli na zaprojektowanie systemu odwodnienia i wyprofilowanie powierzchni, tak aby w czasie deszczu woda nie spływała w kierunku domu.

Wierzchnią warstwę gruntu - tzw. humus - o grubości od 20 do 50 cm, w zależności od przewidywanego obciążenia nawierzchni, należy zdjąć. Trzeba też usunąć z powierzchni resztki roślin, korzenie i kamienie, a dno ubić, aby w przyszłości uniknąć osiadania gruntu.

Następnie teren należy zniwelować - tak uformować dno wykopu, aby uwzględnione zostały spadki przyszłej nawierzchni oraz linie odwadniające. Robi się to poprzez usuwanie nadmiaru gruntu lub uzupełnianie jego ubytków, żeby w przyszłości warstwy podbudowy miały identyczną grubość w każdym miejscu ścieżki czy placu. Do niwelacji terenu pod taras czy podjazd wystarczy łata - drewniany przymiar do oceny różnicy wysokości - i poziomica. Większe powierzchnie wymagają użycia niwelatora i teodolitu oraz maszyn drogowych.

Grunt to podbudowa
Kolejnym etapem jest wykonanie podbudowy - równo wysypanej i ubitej warstwy przepuszczalnej dla wody z tłucznia, żwiru, grysu lub żużlu. Układa się ją na wcześniej zagęszczone podłoże, warstwami grubości około 10 cm, każdą z nich zagęszczając i wyrównując, aby cała warstwa była jednorodna. Podbudowa stanowi warstwę mrozoodporną, nośną i filtracyjną. Od niej zależy prawidłowe rozłożenie obciążenia od pojazdów na grunt.

Aby nasza ścieżka lub taras były równe, należy jeszcze wykonać podsypkę - warstwę z piasku o grubości do 5 cm, na którą układamy kostkę. Podsypka jest warstwą wyrównawczą. Niweluje różnice grubości poszczególnych kostek i zapewnia ich właściwe osadzenie. Materiałem na podsypkę oprócz piasku - najlepiej płukanego - może być mieszanina piasku i żwiru o granulacji 2 mm, lub grys albo żwir o uziarnieniu 1-4 mm.

Po wyrównaniu podsypki można przystąpić do położenia kostki.

Nie niszczyć podsypki
Układamy tak, aby nie zadeptać wyrównanego podłoża. Zaczynamy od jednej krawędzi, a gdy przy drugim końcu nie da się zmieścić całej kostki, przycinamy do żądanej wielkości. Do cięcia kostki można zastosować szlifierkę kątową z tarczą diamentową.

Najlepiej wyłożyć najpierw kilka rzędów lub małą powierzchnię według ustalonego wzoru. Powstały w ten sposób fragment można przenieść za pomocą sznurów na całą powierzchnię, którą chcemy wybrukować. Dzięki sznurom łatwiej jest wyznaczyć przebieg spoin w dalszej części brukowania.

Górna powierzchnia kostek powinna wystawać na ok. 1 cm powyżej docelowego poziomu - różnica zniknie w trakcie ubijania. Pomiędzy poszczególnymi elementami zachowujemy kilkumilimetrowe odstępy, które wypełniamy później piaskiem. W przypadku nawierzchni ekologicznych można zastosować urodzajną ziemię ogrodową lub darń. Cały czas należy kontrolować szerokość spoin, a także spadki układanej przestrzeni. Dobremu łączeniu poszczególnych kostek służą też specjalne wypustki w ich bocznych ściankach.

Suchą i zamiecioną powierzchnię należy zagęścić - ubić - za pomocą płyt wibracyjnych obłożonych wykładziną z PCV. Pracę tę wykonuje się kilkakrotnie, od brzegów do środka, za każdym razem ponownie zapełniając szczeliny i zamiatając powierzchnię. Trzeba przy tym zabezpieczyć boczne krawędzie przed obsuwaniem, za pomocą obrzeży, palisad lub krawężników.

Prawidłowo wykonana nawierzchnia z kostki powinna przetrwać nawet pół wieku. Jednak najlepsza pod względem jakości, najładniejsza kostka nie będzie ani ładnie wyglądać, ani spełniać swojej roli, jeśli zostanie niestarannie położona.

Wszelkie błędy ujawnią się w postaci nierówności, gdy niewystarczająco ubite podłoże lub niedokładnie dopasowane elementy zaczną się zapadać. A pod naciskiem wjeżdżającego czy parkującego samochodu cała nawierzchnia szybko się porozsuwa.