Liczą się tylko medale

Igrzyska Paraolimpijskie w Londynie zbliżają się wielkimi krokami. Zawodnicy rywalizują, zdobywają kwalifikacje, a pani tymczasem spokojnie sobie trenuje w rodzinnych Suwałkach? - pytamy naszą sportsmenkę

Joanna Mendak: - Mam komfort przygotowań, bo prawu startu w Londynie wywalczyłam już przed dwoma laty na Mistrzostwach Świata w Holandii. Każdy zdobywca złotego medalu zdobywał kwalifikację dla swojego kraju i ta sztuka mi się udała. Tytuły mistrzyni swiata trudno mi zresztą policzyć. Najlepszy pod tym względem był 2006 rok. Wywalczyłam wtedy pięć złotych i jeden srebrny medal.

- Nominację uzyskała pani dla Polski. Od tego czasu nie trzeba było potwierdzić swojej wysokiej dyspozycji?

- Wszyscy ciężko trenują, świat idzie do przodu. Było to widać chciażby na ubiegłorocznych Mistrzostwach Europy w Berlinie. Było ciężko, ale przywiozłam z tej imprezy komplet medali. Wsród nich złoty na 100 m motylkiem, w swojej koronnej konkurencji. Utrzymuję się w ścisłej czołówce, co mnie bardzo cieszy.

- Jak przebiegają przygotowania do najważniejszej imprezy czterolecia?

- Mając ten psychiczny komfort, ograniczyłam liczbę startów. Dokuczały mi też choroby i kontuzje, dlatego postanowiłam maksymalnie zadbać o zdrowie. Wystąpiłam w otwartych mistrzostwach Hiszpanii, czekają mnie jeszcze mistrzostwa kraju niepełnosprawnych w Szczecinie. Trenuję dwa razy dziennie pod okiem klubowego trenera Edwarda Deca. Od końca czerwca aż do wylotu do Londynu będę ćwiczyć na zgrupowaniach. W domu będę tylko gościem.

- Jak udaje się pani godzić uprawianie sportu ze studiowaniem fizjoterapii na warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego?

- Początkowo trenowałam w AZS AWF i studiowałam stacjonarnie. Wróciłam jednak do Suwałk i znacznie lepiej sobie radzę w trybie zaocznym w także warszawskiej Almamer Szkole Wyższej, do której sie przeniosłam. Sportowcy, niestety, zazwyczaj kończą studia z poślizgiem. Mam nadzieję, że w przyszłym roku będę mogła cieszyć się dyplomem.

- A co mistrzynię i medalistkę z Aten i Pekinu ucieszy w Londynie?

- Mam wielką satysfakcję, że pojadę na swoją trzecią paraolimpiadę. Ateny to był wielki "spontan". Miałam przecież raptem 15 lat. W Pekinie byłam już świadomą rangi imprezy, ale i swojej klasy zawodniczką. Wiedziałam, jaka presja na mnie ciąży i byłam dumna, że ją wytrzymałam. W Londynie, bogatsza o doświadczenia, życzyłabym sobie powtórki sprzed czterech i ośmiu lat. Niczego jednak nie obiecuję. Oczywiście oprócz tego, że dam z siebie wszystko, że włożę maksimum wysiłku w przygotowania i starty. Każde kolejne igrzyska paraolimpijskie pokazują jednak, że coraz ciężej o dobre wyniki, o medale.

- Czym to jest spowodowane? Wzrosła konkurencja?

- Zwłaszcza na igrzyskach wszystkie ekipy chcą wypaść jak najlepiej. Sport niepełnosprawnych staje się coraz bardziej popularny i profesjalnalny. W wielu państwach nie ma podziału na zawodników zdrowych i niepełnosprawnych. Wszyscy realizują ten sam cykl przygotowań, dużo czasu wraz ze sztabami szkoleniowymi i medycznymi spędzają na zgrupowniach, często wysokogórskich. W Polsce pozostawia to jeszcze wiele do życzenia, chociaż przyznaję, że jest odrobinę lepiej.

- Stać panią na poprawianie życiowych rezultatów, a więc na bicie kolejnych rekordów świata osób niedowidzących?

- Powtórzę: niczego nie obiecuję. Jestem cztery lata starsza, bardziej "wypływana". Nie mówmy o rekordach. Na takich imprezach liczą się medale. Z nich będą rozliczani zawodnicy i trenerzy. Nikt nie zapamięta mnie za czas, jaki osiągnęłam na igrzyskach paraolimpijskich, ale za to, czy zdobyłam na nich medal, czy też nie.