Moje 5 lat

Wąska, wiejska droga
Piaskiem przysypana,
A przy niej to stała
Chałupka gliniana

Wkoło białe brzózki,
Piękna jarzębina.
W chatce tej mieszkała
Cała ma rodzina.

Tam się urodziłam,
Na tym Karolinie,
W czasie bardzo trudnym
Dla mojej rodziny.

Wojna coraz szybciej
Do nas się zbliżała
I ogromnym lękiem
Wszystkich napawała.

Co robić? Jak przeżyć?
Mama rozpaczała
I małe swe dzieci
Mocno przytulała.

Front już coraz bliżej,
Pora na ukrycie.
Do schronu w tym rowie,
Przy Adama życie.

Potem Niemcy biorą
Mężczyzn na roboty.
Ojciec idzie kopać
Wojenne okopy.

Czas ucieczki ze wsi,
Wszyscy się pakują
I na furę swoje
Rzeczy już ładują.
Mama wszystkie dzieci
Dobrze otulała.
Babcię Weronikę
Też z nami zabrała.

A za furą także
Szła krowa łaciata
Ona to żywiła nas
I mojego brata.

Tak dojechaliśmy
Do wioski Andrychy.
Ludzie tam życzliwi
I bez żadnej pychy.

Wspaniała rodzina
Nas tam przygarnęła.
Opieką i sercem
Wielkim otoczyła.

Pamiętam jak córki
Z tej oto rodziny
Chodziły wciąż ze mną
Po wsi w odwiedziny.

A w drodze powrotnej,
Kiedyśmy wracali
Dwaj ruscy żołnierze
Nas wtedy spotkali.

Skazali po rusku:
"pakazi etu dewoczku".
A mama mówiła:
"to dziecko panoczku".

Pakazi, pakazi
Znowu powtarzali.
I mnie z wozu do góry
Siłą wyciągali.
Uwierzyli dopiero ,
Gdy mnie zobaczyli,
Ale wcale się tego
Faktu nie wstydzili.

Sadziś rzekł jeden.
Mama odetchnęła
I z powrotem mnie w wozie
Znów usadowiła.

Podróż była długa,
Koń nasz nie miał siły.
Babcia i Serafin
Trochę mu ulżyli.

Szli piechotą pod górę,
A z górki jechali.
Tak więc z trudem i bólem
Wszyscy dojechali.

Biedna chatka samotnie
Wciąż na nas czekała.
Matka padła na ziemię
I ją całowała.

Ojciec wciąż nie wracał,
Matka rozpaczała
I codziennie w oknie
Długo wyglądała.

Aż pewnego ranka
Ujrzała w okienku
Że tatulo wraca
Z tej strasznej wojenki.

Autor: Wanda Jarząbska