Teatr czarny w sali starostwa powiatowego

- Spektakl jest zwieńczeniem naszej pracy nad teatrem przedmiotu - powiedział student Robert Drobniuch. - Mówimy w nim o miłości i zniewoleniu. Jako środek wyrazu wybraliśmy drewno, bliski człowiekowi twór natury. W pewnym sensie towarzysz życia od narodzin po śmierć, czego symbolem jest drewniana kolebka i drewniana trumna. Deski i aktorzy, którzy nimi się posługują, tworzą swoistą relację między sobą. Jest to metafora relacji między naturą i człowiekiem oraz między ludźmi. Stawiamy pytanie, czy miłość musi zawsze niszczyć, zabijać to, co w nas jest naturalne, spontaniczne?
Spektakl nie daje prostych odpowiedzi na te pytania. Poszczególne etiudy w sposób dramatyczny ukazują walkę człowieka o zachowanie własnej tożsamości i wreszcie rezygnację. Jednak aktorzy pozostawiają cień nadziei. Końcowa scena, po której wszyscy oczekiwali na ciąg dalszy sugeruje, że wszystkie warianty są możliwe.
Spektakl w konwencji teatru czarnego zaliczany jest do teatru plastyki. Postacie i przedmioty z pogrążonej w ciemności scenie wyłaniają się i lśnią nadrealnym światłem. Dzieje się tak za sprawą smugi ultrafioletu, dzięki któremu widać tylko przedmioty o jaskrawych kolorach. Ubrani na czarno aktorzy stają się niezauważalni. Pokazywane przez nich rzeczy wydają się poruszać same. Najpierw "grają" ziarna, z których wyrosną drzewa, potem pnie drzew i deski. Wszystkie one nabierają rangi materii ożywionej. Swobodnie unoszą się w przestrzeni, wykonując różne ewolucje.
- Najbardziej podobała mi się scena, jak dwie deseczki połączono ze sobą gwoździem i potem one, jak wiatrak odfrunęły - powiedziała ośmioletnia Kasia, dodając że wcale się nie bała, jak inne dzieci.
Widownię dziecięcą charakteryzowała zasada życzliwej interpretacji. W intencji autorów chodziło o sugestię, że ludzi najczęściej łączy miłość wypaczona, chorobliwa, nie zaś dobrowolna i czysta. Scena z deską bezwolnie poddającą się obróbce heblarką oznacza zgodę na ten stan rzeczy. Aktorzy poprzez symbol Chrystusa dźwigającego krzyż z desek, "mówią" o konieczności bezinteresownego poświęcenia. Nie wolno godzić się na upodlenie, ale dobrze jest zapomnieć o sobie z miłości do drugiego człowieka.
- Opierający się wyłącznie na symbolach spektakl był trudny i wymagający od nas maksymalnej koncentracji - mówił Robert Drobniuch. - Na scenie musimy słyszeć każdy szelest, musimy być skupieni na sobie. Ta scena nie jest do tego przystosowana, ale gdy gramy u siebie, czuć zapach wiórów, dźwięki są bardziej wyostrzone. To jest malowanie obrazem.
Przedstawienie adresowane jest głównie do widowni dorosłej. Jednak w związku z okolicznościami, w jakich je wystawiono, na sali pojawiły się niemal wyłącznie dzieci. Ewolucjom na scenie towarzyszył śmiech, płacz albo wymowne milczenie. Najmłodsi z otwartymi ustami obserwowali magiczne widowisko. Byli też i tacy, którzy w ciemnościach pogrążyli się we śnie.
Zaprezentowana przez studentów niezwykle intrygująca i magiczna inscenizacja miała pokazać uczestnikom "Wigraszka" inną, nietradycyjną formę teatru. Aktorzy tworzyli filar, na którym wspierała się oprawa artystyczna festiwalu, spełniając przy okazji ważną funkcję pedagogiczną względem młodszych kolegów.