Klasyczna szkoła obyczaju: Nazywam się Polska

"Nazywam się Polska" pochodzi z Krakowa, ale jego historia zaczęła się w Londynie, gdzie pracował za funty na budowach. Jeździł z taczką przez kilka lat, aż przyszedł kryzys i go zwolnili. I wtedy znajomy zaproponował mu interes życia.

Interes życia miał polegać na tym, że bezrobotny "Nazywam się Polska" dostałby bilet w jedną stronę do Sao Paulo w Brazylii. Tam na lotnisku miał na niego czekać ktoś tylko po to, aby wręczyć mu dwa telefony komórkowe i bilet powrotny na samolot. Z tymi telefonami "Nazywam się Polska" miał wrócić do Londynu. Proste? Proste i dobrze płatne zadanie. Nie jest co prawda jasne, po co ktoś miałby wysyłać samolotem i opłacać umyślnego po dwie komóry na drugi koniec świata, ale "Nazywam się Polska" tym sobie głowy nie zawracał, tylko bez grosza w kieszeni (po co mu kasa, skoro bilet powrotny miał na niego czekać?) wsiadł do samolotu. A kiedy wylądował na lotnisku w Brazylii, to się okazało, że nikt na niego nie czekał.

Przykra i kompletnie niepoważna sprawa, zwłaszcza dla kogoś kto jest bez pieniędzy i dla kogo języki obce są kompletnie obce. Co tu robić? "Nazywam się Polska" zareagował w jedyny, znany mu sposób, czyli położył się na lotnisku na ławce i leżał.

Początkowo nikt nie zwracał na niego uwagi, bo to duże lotnisko. Odwodnienie mu nie groziło, bo popijał wodę z kranu w toalecie. Po kilku dniach zainteresowały się nim sprzątaczki. Żal im się człowieka zrobiło, więc zaczęły go dokarmiać. Zagadywały go też po portugalsku, w nadziei, że się nauczy języka, ale nadzieja okazała się płonna. Po kilkunastu dniach Polaka zauważyli dziennikarze.

Stawili się na miejscu w znacznej liczbie, żeby opisać obywatela, który mieszka na lotnisku. Jak podała "Gazeta Wyborcza", nakręcili nawet o nim program telewizyjny, w którym pytali: "French? Spanish? English? A on im niezmiennie odpowiadał tylko jednym stwierdzeniem: "I am Poland" czyli "Nazywam się Polska".

I tak o Parzelskim stało się głośno w całej Brazylii. Nikt nie potrafił zrozumieć, jak "Nazywam się Polska" mógł znaleźć się na pokładzie prestiżowych linii lotniczych, a po wylądowaniu stać się bezradnym, jak niemowlę. W końcu o polskim bezdomnym usłyszał nasz konsulat i się nim zaopiekował. A nie było to łatwe, bo hotelarze, znający go z telewizora, odmawiali konsulatowi zakwaterowania "Nazywam się Polska" nawet w tanim pokoiku. W końcu po 18 dniach koczowania na lotnisku trafił do konsulatu, który mu zakupił bilet powrotny. Do Londynu, bo do Polski "Nazywam się Polska" za nic nie chciał lecieć.