Andrzej Pilipiuk odwiedził Areszt Śledczy w Suwałkach (zdjęcia)

- Spotkanie z osadzonymi, od samego początku przybrało formę dialogu pomiędzy autorem cyklu opowiadań o przygodach Jakuba Wędrowycza a licznymi czytelnikami zgromadzonym w sali - mówi por. Sławomir Rafalski. starszy wychowawca w Areszcie Śledczym w Suwałkach. - Rozmawiano o archeologii, historii, Hanzie, fascynacji Skandynawią, wampirach, Dzierżyńskim, PRL-u i … oczywiście o bimbrze – ulubionym trunku najbardziej znanego bohatera opowiadań Pilipiuka.

Czytelnicy co chwilę zaskakiwali pisarza znajomością jego książek. Sam autor chętnie opowiadał o tajnikach swojego warsztatu pisarskiego, ujawnił genezę powstania licznych swoich książek oraz poszczególnych opowiadań, a nawet zdradził tematy nad którymi pracuje obecnie.

- Jak wyznał sam pisarz, ze swoimi czytelnikami, w takich okolicznościach (w warunkach izolacji w jednostce penitencjarnej) spotyka się po raz pierwszy, ale widząc jaką popularnością cieszą się jego książki, ma nadzieję, że nie ostatni - dodaje Sławomir Rafalski. - Oczywiście, przy tego typy spotkaniach, nie obyło się bez autografów oraz specjalnej dedykacji - „Dla Czytelników Biblioteki Aresztu Śledczego w Suwałkach – Andrzej Pilipiuk”.

Po spotkaniu z czytelnikami, pisarz obejrzał wystawę: „Zabrane Życia 1945 – Obława Augustowska”.

Andrzej Pilipiuk (ur. 20 marca 1974 w Warszawie) – polski pisarz fantastyczny i publicysta, laureat nagrody literackiej im. Janusza A. Zajdla za rok 2002.

Z wykształcenia archeolog. Najbardziej znany jest z cyklu opowiadań o przygodach Jakuba Wędrowycza – zamieszkującego w Starym Majdanie koło Wojsławic plugawego degenerata, bimbrownika i egzorcysty. Debiutował opowiadaniem Hiena („Fenix” 2/1996), w którym po raz pierwszy pojawiła się postać Jakuba. Od tego czasu Pilipiuk napisał kilkadziesiąt innych opowiadań z tego cyklu, wydanych w siedmiu zbiorach: Kroniki Jakuba Wędrowycza (2001), Czarownik Iwanow (2002), Weźmiesz czarno kure (2002), Zagadka Kuby Rozpruwacza (2004), Wieszać każdy może (2006), Homo Bimbrownikus (2009) i Trucizna (2012). Sam nazywa siebie „największym piewcą polskiej wsi od czasów Reymonta”.