<B>Przecież to święte miejsce</B>

- Przecież to święte miejsce. Jak tu nie wierzyć? 300 lat temu była taka straszna choroba. Nie pamiętam jaka, bo ludzie różnie opowiadają. Ale chory człowiek przyszedł na tę górę i wyzdrowiał. I jak tu nie wierzyć?! - powtarza 73-letnia Nina Szeszko. Spotykamy ją w przeddzień Święta Przemienienia Pańskiego. Siedzi u stóp Świętej Góry.
Jak tradycja każe
Tradycje pielgrzymowania do tego miejsca sięgają początków XVIII wieku. W 1710 roku Święta Góra zasłynęła z cudu, jaki miał miejsce podczas zarazy morowego powietrza, która dziesiątkowała ludność na terenie Podlasia. Ludzie masowo umierali, w popłochu opuszczali miasta i wsie. W tym czasie pewien człowiek doznał objawienia, że uratować się można tylko w jednym miejscu - w lesie na Świętej Górze Grabarce, w uroczysku o nazwie Sumieńszczyzna (dawna nazwa wsi Szumiłówka). Po przybyciu wiernych z Siemiatycz na Świętą Górę i ustawieniu krzyża z błagalnymi modlitwami, nastąpił cud - ludzie zaczęli zdrowieć, nikt już nie umarł. Na wieść o tym wydarzeniu przybywali na Świętą Górę mieszkańcy całej okolicy; według zapisów w kronice siemiatyckiej parafii zebrało się w tym miejscu latem 1710 roku około 10 tysięcy. Jeszcze w tym samym roku ocaleni ze strasznej zarazy własnymi rękami wznieśli drewnianą kaplicę. Już wówczas Święta Góra była znanym ośrodkiem pątniczym. U jej podnóża płynie strumyk, biorący początek w pobliskim źródełku, z którego woda przynosi wiernym ukojenie i zdrowie.
Do dziś pielgrzymi przybywający na Grabarkę wierzą w cudowną i uzdrawiającą moc źródełka. Wierzą też w cudowną moc tego miejsca.
- Proszę zobaczyć jak te sosny są nachylone w kierunku cerkwi - kobieta wskazuje na drzewa rosnące w połowie drogi na Świętą Górę. - Przecież nie od wiatru. Od wiatru to by się połamały. A one się chylą ku świętemu miejscu.
Kto minął rzeczułkę, przeżył
W lesie na Świętej Górze nie opodal małej cerkiewki wznoszą się tysiące krzyży. Jedne pokryte starym mchem, zapadnięte, ledwo co wystają z ziemi. Inne nowe - dopiero postawione. Na niektórych jeszcze widnieją świeże napisy z intencjami, prośbami podziękowaniami. Las krzyży gęstnieje z roku na rok. Zostawiają je pielgrzymi, często przepraszając za popełnione zło, dziękując za otrzymane łaski, prosząc o uzdrowienie, wyzwolenie z nałogu, o nawrócenie i wiarę dla najbliższych.
- Ja też kiedyś postawiłam taki piękny czterometrowy krzyż - opowiada Lidia Niczyporuk. - Za syna swego postawiłam, żeby wyzdrowiał. Wnuczka jeszcze była mała. Modliłam się dniami i nocami. Błagałam, żeby dziecko wyzdrowiało... Matkę serce boli najbardziej, kiedy dziecko chore. I stał się cud! Syn wyzdrowiał! Wierzyłam, że Bóg mi pomoże. Bo to ta wiara czyni takie cuda. Trzeba wierzyć, bo z tym człowiekowi lepiej i lżej - opowiada.
Mówi o sobie, że jest "tutejsza". Pochodzi z miejscowości Oksiutycze, oddalonej zaledwie 3 km od Grabarki. Chętnie opowiada o historii Świętej Góry.
- To było w 1710. Straszna cholera tutaj panowała. Ludzie szli gromadnie. I jak tylko ktoś tę rzeczułkę minął, to przeżył. Został ocalony i uzdrowiony - opowiada Lidia Niczyporuk.
Na Grabarkę chodzi odkąd pamięta, od zawsze.
- Co roku tutaj dużo ludzi, ale teraz szczególnie. Kiedyś to furmankami zajeżdżali, ale nie było tyle pielgrzymów co teraz - podkreśla.
Dla większości przybycie na Grabarkę w Święto Przemienienia Pańskiego jest oczywiste. Nie wyobrażają sobie, żeby mogło być inaczej.
- A co tu mówić... Przychodzi się tutaj co roku. Tradycja taka - mówi starsza kobieta.
Ze służby na Świętą Górę
Tradycję podtrzymują też młodsi, którym pielgrzymowanie zaszczepili rodzice. Przychodzą, żeby się wyciszyć i odetchnąć od zgiełku. Piotr Szulak służy w Podlaskim Oddziale Straży Granicznej. Rok temu nie mógł tu być, bo przebywał w wojsku. W tym roku udało się. Na Świętą Górę przychodził już jako mały chłopiec.
- Co jest takiego magicznego w tej górze? Najważniejsze jest to, że ludzie, którzy tutaj przychodzą, zapominają o tym złym świecie, o tej rutynie, nienawiści. Przebywając na Świętej Górze mogą się wyłączyć z tego świata i pomodlić się o swoich bliskich. Ja osobiście znajduję tutaj taki spokój ducha i ukojenie, którego brakuje mi na co dzień - zapewnia.
Modlitwa z kwestą
Święto Przemienienia Pańskiego to też dobry moment, żeby zebrać ofiary na budowane cerkwi czy utrzymanie monasterów. Przybywający pątnicy są bardziej szczodrzy niż na co dzień. W bramie u stóp Świętej Góry spotykamy kobietę, która zbiera na cerkiew w Bielsku Podlaskim. Przed chwilą zmieniła koleżankę. Teraz ona będzie stała z puszką, a tamta poszła się pomodlić.
- Wiem, że panowała przed wiekami jakaś straszna choroba i wielu zostało tu ocalonych. Nie wiem co tutaj jest takiego. Jakieś energie czy promieniowanie. Sama po sobie to czuję. Przyjechałam z bolącymi nogami. A tutaj chwilę postałam i czuję się dobrze. Dlatego każdy wierzy w siłę i moc tego świętego miejsca - mówi Anna Kulik z Bielska Podlaskiego.
Twierdzi, że tylko tutaj odpręża się psychicznie. Na pielgrzymkę zabiera też dzieci.
- W tym roku syn przyjechał razem z dziewczyną, która jest katoliczką. Ona jest tutaj po raz pierwszy. Ale była bardzo wzruszona, szczególnie kiedy zobaczyła jak wierni obchodzą dookoła cerkwi na kolanach - opowiada Anna Kulik.
Woda leczy rany
Od wielu lat pielgrzymi, zanim ustawią krzyże, przemierzają z nimi na kolanach drogę wokół świątyni. Później zmierzają do cudownego źródełka tryskającego u podnóża Świętej Góry, by zaczerpniętą z niego wodą polać chore miejsca na pokaleczonych nogach. Woda ta, zgodnie z dawnym przekazem, ma także cudowną moc. Na brzegach źródełka z minuty na minutę robi się coraz bardziej kolorowo od zostawianych przez pątników, zamoczonych w strumieniu chusteczek.
Internetem na Grabarkę
Właśnie nie opodal źródełka spotykamy grupę młodych ludzi, którzy poznali się na czacie Prawosławnego Serwisu Redakcyjnego i właśnie tu umówili się na spotkanie. Są też ci, którzy redagują ten serwis.
- Jesteśmy użytkownikami tego serwisu. Poznajemy się na czacie, a niektórzy z nas spotkali się tutaj po raz pierwszy - mówi Adam Kiryluk z Białegostoku.
Są z Bielska Podlaskiego, Siemiatycz i Białegostoku.
Grzegorz Barszczewski, kiedy był małym chłopcem, przyjeżdżał na Grabarkę razem z rodzicami. I tak mu już zostało. Jest redaktorem w Prawosławnym Serwisie Internetowym.
- Jest coś w tym miejscu co przyciąga. Pobyt tu jest dla mnie duchowym uzupełnieniem i doskonaleniem swego wnętrza - mówi Ania Czapko z Siemiatycz, która również często tu bywa - Wszystko ma tutaj swój urok: tłumy ludzi, krzyże i ta mała cerkiew.
Na samym wzgórzu Świętej Góry wznosi się mała cerkiewka. Poprzednia cerkiew została w 1990 roku spalona. Miejscowi mówią, że to "wariat" zrobił.
- Podpalił! W świętym miejscu! Toż mądry takiej rzeczy by nie zrobił - kwituje jedna z kobiet zapytanych o spalenie cerkwi.
Ogień strawił świątynię doszczętnie, stopiły się nawet dzwony. Po pożarze natychmiast przystąpiono do odbudowy. Nowa cerkiew jest murowana, ale drewniane szalowanie do złudzenia upodabnia ją do cerkwi drewnianych.