Gorzka przypadłość

Cukrzyca typu 1 powstaje na skutek wadliwego działania układu odpornościowego. Nasz system obronny zaczyna niszczyć komórki, wytwarzające insulinę. Do dziś nie są znane dokładne przyczyny tego procesu. Wiadomo tylko, ze niektórzy są bardziej podatni na cukrzycę od innych i że wpływ na powstanie choroby mają czynniki zewnętrzne. Jednak ich współdziałanie jest nadal tajemnicą.
Zdrowy organizm utrzymuje odpowiednie stężenie cukru we krwi. Po posiłku, gdy ilość glukozy w naszym krwiobiegu wzrasta, trzustka wydziela dwa hormony - insulinę i glukagon. Insulina umożliwia wejście cząsteczkom cukru do komórek i zmagazynowanie w nich energii. To obniża poziom cukru we krwi do normalnego poziomu - 7 mmol/l.
Kiedy cukier nie może wejść do komórek krwi, nie ma energii, jest zmęczenie a cukier pozostaje w krwiobiegu. Zazwyczaj słowa: "to jest cukrzyca" słyszymy dopiero, gdy poziom cukru jest bardzo wysoki a komórki produkujące insulinę już niemal nie istnieją.
Gdy cukier nie może się zgromadzić w komórkach, jego nadmiar jest wydalany wraz z moczem. Razem z cukrem ucieka z organizmu woda. Stąd przyczyna kolejnych objawów: duże pragnienie i częste oddawanie moczu.
Gdy organizm nie może wykorzystać cukru, zaczyna produkować energię ze zmagazynowanych tłuszczy. Wątroba spala szybko tłuszcz, w wyniku czego powstają niebezpieczne ciała ketonowe. Zakwaszają one krew, powodując chorobę - kwasicę ketonową. Jej objawy to ból brzucha, wymioty, nawet utrata przytomności. W tym ostatnim wypadku trzeba natychmiast podać insulinę i płyny.
By utrzymać poziom cukru we krwi na właściwym poziomie, trzeba świadomie zacząć wyręczać własny organizm, gdyż on sam sobie nie jest już w stanie poradzić. Konieczne jest utrzymanie poziomu insuliny na takim poziomie, jak przed chorobą. Trzeba utrzymać poziom cukru jak najbliżej prawidłowych wskazań.
Trzeba zatem codziennie wstrzykiwać insulinę - przypuszczalnie będą to dwie lub więcej dawek na dobę. Trzeba regulować dietę - zarówno ilość, wielkość posiłków jak i ich skład. Konieczne są też regularne ćwiczenia fizyczne, regularna kontrola nad poziomem cukru we krwi oraz wiedza, co robić, jeżeli wyniki odbiegają od normy.

Kontrolę cukru we krwi przeprowadza się:
- na czczo;
- Po różnych, mniejszych i większych posiłkach;
- Po spożyciu słodyczy;
- Po wysiłku fizycznym
- w nocy, przy podejrzeniu nocnej hipoglikemii lub znacznej hiperglikemii na czczo;
- w zbiórce dobowej moczu

Cukrzyca typu 1 jest chorobą, która będzie towarzyszyć do końca życia. Może powodować różne powikłania - zwiększa podatność na choroby serca i nadciśnienie. Dlatego tak ważna jest kontrola stężenia glukozy we krwi, przeprowadzana przez samego pacjenta. Elektronicznym przyrządem do pomiaru poziomu stężenia glukozy w krwi jest glukometr. Współczesny glukometr odczytuje zmiany stężenia glukozy metodą elektrochemiczną. Dokładny wynik uzyskujemy w ciągu niecałej minuty. Wystarczy tylko włożyć do aparatu pasek testowy, przeznaczony wyłącznie do tego typu urządzenia, nanieść na jego końcówkę niewielką kroplę krwi i odczytać wynik na wyświetlaczu.
Skuteczna samokontrola może zapewnić chorym komfort na co dzień i pozwala na normalne funkcjonowanie w społeczeństwie.
Jak kontrolować?
Po pierwsze - chory na cukrzycę powinien zdobyć podstawową wiedzę o tej przypadłości. Musi wiedzieć, jaki poziom cukru jest optymalny, jaki zaś - niebezpieczny. Lekarz może zaoferować szereg materiałów informacyjnych, które pomogą w opanowaniu zasad samokontroli.
Podstawową metodą samokontroli jest oznaczanie stężenia glukozy we krwi i badanie jej stężenia w moczu. Testy te przeprowadza chory we własnym domu. Wyniki należy zapisywać, by móc później konsultować efekty z lekarzem. Dlatego ważne są adnotacje - kiedy był robiony pomiar, ile minut przed / po posiłku. Do tego trzeba zapisać własną ocenę kaloryczności posiłku, odnotować zmiany diety.