Spacerkiem po Łomży: Pierwszy przytułek

A jak działalność charytatywna wyglądała w Łomży na przełomie XIX i XX stulecia? Wydawać by się mogło, że władze carskie uniemożliwiały pracę filantropom. Nic bardziej mylnego!

Rosyjskie władze powołały 19 lutego 1882 r. Towarzystwo Dobroczynności. W głównej mierze była to zasługa Mariana Śmiarowskiego, znanego łomżyńskiego adwokata i społecznika. 2 lipca tego roku, w obecności gubernatora łomżyńskiego A. Tołoczanowa, odbyło się zebranie organizacyjne. Skompletowano wówczas radę towarzystwa, w skład której weszli szanowani obywatele Łomży: Marian Śmiarowski, Wiktor Szamański, Jerzy Majewski, Stefan Łuniewski, Ludwik Tock, Józefat Śmiarowski, Michał Korolec, Edmund Cabert, Aleksander Dunin, Jan Majewski i Aleksander Rakowski. Celem Towarzystwa Dobroczynności, zgodnie ze statutem, była "pomoc niezamożnym mieszkańcom Łomży i jej przedmieść, oraz współdziałanie ku usunięciu żebractwa". Jeszcze w lipcu rada otworzyła przytułek dla starców i kalek w wynajętym lokalu przy ul. Polowej. Po dziesięciu latach przytułek miał już własną siedzibę, którą przekazał Juliusz Kisielnicki, właściciel dóbr Kisielnica pod Łomżą.

W lipcu 1901 r., dzięki zgodzie gubernatora Korfa, towarzystwo otworzyło przytułek dla dzieci dochodzących, które uczyły się tutaj rzemiosł i miały zapewnione wyżywienie przez cały dzień.

Środki na finansowanie Towarzystwa Dobroczynności pochodziły z różnych źródeł. Obok składek członkowskich i ofiar łomżyńskich instytucji (m.in. Kasy Pożyczkowej Przemysłowców Łomżyńskich), nie brakowało imprez wspierających działalność towarzystwa. Jego kasę zasilały, m.in. dochody ze sprzedaży biletów na przedstawienia teatru amatorskiego czy Koła Miłośników Muzyki Orkiestralnej. Aby zdobyć dodatkowe środki, członkowie Towarzystwa Dobroczynności wydawali "Kalendarz Łomżyński" (w latach 1902-1904) oraz organizowali loterię fantową w miejskim ogrodzie.